Verlatingsangst - forum lotgenoten

Mijn verlatingsangst begon eigelijk op jonge leeftijd toen mijn broer een aantal zelfmoordpogingen deed. Als kind ben ik niet gezien door mijn ouders en heb ik moeten strijden v mijn plekje. Door de problematiek v mijn broer was er weinig ruimte v mij.

In mijn relaties ging t ok maar sinds mijn huwelijk stak vreemdgaan de kop op. Uiteindelikk moest ik weggaan. Een aantal maanden geleden is mijn vader overleden... toen werd de angst op een of andere manier nog meer getriggerd. Ik heb er ook last van in vriendschappen.


Ik zou graag nieuwe contacten willen leggen en ervaringen uit willen wisselen. Ik ben 39 en moeder v 2 kids van 8 en 12 jaar

Omdat er vroeger niet naar mij opgekeken is en mijn broer en zusje meer aandacht kregen, voelde ik me altijd heel erg alleen en niet belangrijk genoeg. Nu heb ik daar last van in relaties.

Het is voor mij niet vanzelfsprekend dat ik gezien wordt voor wie ik ben en dat ik geprezen wordt. Ik heb altijd het gevoel te moeten vechten voor wat mij lief is, en dat zorgt er voor dat ik heel bang ben mijn partner kwijt te raken.

Ik ben bang dat ik niet genoeg ben voor hem en dat hij zo iemand anders vindt.

Hallo,

Ik ben 26 jaar en moeder van 2 kinderen. Heb altijd al last van verlatingsangst gehad.
Ontwikkeld in mijn jeugd maar sinds ik kinderen heb komt het echt veel erger na boven.

Ik kan dus echt geen afscheid van hun nemen. Huil bij alles waar ik aan denk ( bv de eerste dag peuterspeelzaal) eerste dag school. Het is nog niet zo ver maar als ik er aan denk word ik gewoon verdrietig en het enigste wat ik dan kan is huilen.

Weet van mezelf dat ik ga huilen als ik hem weg breng dus wil dit al uit handen gaan geven. Maar het is niet leuk om zulke eerste dingen uit handen te moeten geven.

Ik wil die verlatingsangst absoluut niet overgeven op mijn kinderen dus daarom vermijd ik nu zulke dingen. Iemand tips om hier mee om te gaan want vind het zelf zo jammer. 😳