Met tranen in mijn ogen begin ik dit verhaal.
Waar en hoe te beginnen? Als kind kon ik eindeloos denken aan het leven en de dood. Waar komen we vandaan, waar gaan we heen? Ik was niet echt bang voor mezelf qua ziek worden maar voelde wel dat het leven doortikte. Als puber dacht ik dat ik onsterfelijk was. Heerlijk gevoel dat onbezorgde. Maar 8 jaar geleden begon de hypochondrie. M’n schoonvader overleed plotseling toen onze jongste zoon 5 weekjes oud was. Maar ook mijn omaatje (90 jaar, prachtig!) én een moedertje van de zwangerschapsgym gingen dood. Dat oude omaatjes overlijden is “zoals het hoort” en hoewel ik haar best mis begrijp ik goed dat dit bij het leven hoort. Maar mijn schoonvader én dat jonge moedertje… dat hakte erin. Alsof er een grote grijper uit de hemel zomaar willekeurig mensen uit het leven rukt.
Ik denk dat het drukke gezinsleven mijn angst om ziek te worden op de achtergrond drong. En cognitieve therapie hielp me op weg. Hoewel ik altijd alerter bleef dan anderen om me heen was het onder controle.
Ook toen mijn moeder de diagnose Parkinson kreeg bleef ik nog lang kalm.
Nu is mijn angst er alweer dik een jaar. Elke dag. Gedachtes over ziek en dood sluimeren langs en door me heen. Wat als ik ook Parkinson krijg. Of kanker. Of MS. Of ALS. Ondanks therapie, mediteren, wandelen en eindeloze gesprekken met mijn man (mijn held)..
Elke dag kijk ik in de spiegel en check ik mezelf op veranderingen. Elke dag voel ik wel een “pijntje” of prikje wat me op scherp zet. Elke dag check ik mijn ontlasting of de kleur van mijn plas. Als ik wandel ben ik heel alert op hoe ik loop. Bij ALLES denk ik aan iets ergs. Iets ongeneeslijk, dodelijks incl. lijdensweg, aftakeling, pijn en verdriet. En is het een keertje niet bij mezelf dan voel ik de angst voor m’n zonen, of mijn man. Gisteravond lag ik nog bij de jongste (9 jaar) in bed. Gezellig een verhaaltje voorlezen en nog even kletsen. Als hij in slaap valt kijk ik vertederend naar zijn snoet, aai ik over zijn bol en begin ik plots zachtjes te snikken. Ik ga hem toch wel zien opgroeien? Hij blijft toch wel gezond en gaat niet dood zolang ik leef? Hij klaagde een keer over pijn in z’n been. Ik nog even nietsvermoedend opzoeken op internet en stuitte (ergens onderaan) op leukemie. Volledig overstuur een vriendin gebeld.. Zij is verpleegkundige en kent mijn angst. Altijd fijn om haar even te spreken.
Googelen doe ik nu niet meer maar heb ik heel veel gedaan! Een hele bibliotheek ligt er opgeslagen in mijn brein zodat ik elk dingetje kan koppelen aan al die nare ziektes.
Het is niet eens dat ik bang ben dat ik het heb/krijg.., ik ben gewoon overtuigd dat ik het al heb.
Heel soms denk ik weleens dat de dood toch één voordeel heeft..; geen angst meer.
Dank je wel voor het lezen…
Ik hoop dat het vandaag goed gaat met jou.
Houd vol. Het leven is eigenlijk heel mooi en puur maar ja. Het is maar hoe je het ziet.
Waar en hoe te beginnen? Als kind kon ik eindeloos denken aan het leven en de dood. Waar komen we vandaan, waar gaan we heen? Ik was niet echt bang voor mezelf qua ziek worden maar voelde wel dat het leven doortikte. Als puber dacht ik dat ik onsterfelijk was. Heerlijk gevoel dat onbezorgde. Maar 8 jaar geleden begon de hypochondrie. M’n schoonvader overleed plotseling toen onze jongste zoon 5 weekjes oud was. Maar ook mijn omaatje (90 jaar, prachtig!) én een moedertje van de zwangerschapsgym gingen dood. Dat oude omaatjes overlijden is “zoals het hoort” en hoewel ik haar best mis begrijp ik goed dat dit bij het leven hoort. Maar mijn schoonvader én dat jonge moedertje… dat hakte erin. Alsof er een grote grijper uit de hemel zomaar willekeurig mensen uit het leven rukt.
Ik denk dat het drukke gezinsleven mijn angst om ziek te worden op de achtergrond drong. En cognitieve therapie hielp me op weg. Hoewel ik altijd alerter bleef dan anderen om me heen was het onder controle.
Ook toen mijn moeder de diagnose Parkinson kreeg bleef ik nog lang kalm.
Nu is mijn angst er alweer dik een jaar. Elke dag. Gedachtes over ziek en dood sluimeren langs en door me heen. Wat als ik ook Parkinson krijg. Of kanker. Of MS. Of ALS. Ondanks therapie, mediteren, wandelen en eindeloze gesprekken met mijn man (mijn held)..
Elke dag kijk ik in de spiegel en check ik mezelf op veranderingen. Elke dag voel ik wel een “pijntje” of prikje wat me op scherp zet. Elke dag check ik mijn ontlasting of de kleur van mijn plas. Als ik wandel ben ik heel alert op hoe ik loop. Bij ALLES denk ik aan iets ergs. Iets ongeneeslijk, dodelijks incl. lijdensweg, aftakeling, pijn en verdriet. En is het een keertje niet bij mezelf dan voel ik de angst voor m’n zonen, of mijn man. Gisteravond lag ik nog bij de jongste (9 jaar) in bed. Gezellig een verhaaltje voorlezen en nog even kletsen. Als hij in slaap valt kijk ik vertederend naar zijn snoet, aai ik over zijn bol en begin ik plots zachtjes te snikken. Ik ga hem toch wel zien opgroeien? Hij blijft toch wel gezond en gaat niet dood zolang ik leef? Hij klaagde een keer over pijn in z’n been. Ik nog even nietsvermoedend opzoeken op internet en stuitte (ergens onderaan) op leukemie. Volledig overstuur een vriendin gebeld.. Zij is verpleegkundige en kent mijn angst. Altijd fijn om haar even te spreken.
Googelen doe ik nu niet meer maar heb ik heel veel gedaan! Een hele bibliotheek ligt er opgeslagen in mijn brein zodat ik elk dingetje kan koppelen aan al die nare ziektes.
Het is niet eens dat ik bang ben dat ik het heb/krijg.., ik ben gewoon overtuigd dat ik het al heb.
Heel soms denk ik weleens dat de dood toch één voordeel heeft..; geen angst meer.
Dank je wel voor het lezen…
Ik hoop dat het vandaag goed gaat met jou.
Houd vol. Het leven is eigenlijk heel mooi en puur maar ja. Het is maar hoe je het ziet.
Susanne
> 2 jaar geleden