Dankzij Jezus ben ik stabieler geworden

Op jonge leeftijd wilde mijn moeder zelfmoord plegen. Dit lukte niet. Mijn moeder bleef wel depressief. Ik kwam thuis en dan ging ik peilen hoe ze zich voelde. Ze zei nooit hoe ze zich voelde maar ik voelde aan alles dit is foute boel. Ik was alert op nieuwe pogingen en voelde me verantwoordelijk voor haar gemoedstoestand. Als ze de ik wil dood blik in haar ogen had dan voelde het alsof ik haar teleurstelde. Alsof ik het niet waard was. De blik in haar ogen voelde als een dolk in mijn hart.
In de tussentijd ging ik om met jongens die ook aan en afstoten in onze vriendschappelijke relatie. Ik had mijn geborgenheid gevonden maar op ieder moment kondne ze me weer kwetsen. Mij vernederen of achterdochtig maken. Het voelde altijd alsof het mijn schuld was. Alsof ik de trigger ben voor het rare gedrag van mensen. Ze hebben me aangerand en onder invloed van drank betast. Ook daarbij voelt het alsof het mijn schuld is alsof ik het zelf heb gewild. Ik heb dan ook lang getwijfeld over mijn geaardheid. Een rare angst komt in mij op in de buurt van kwetsbare mannen. Een angst waarbij ik uit mijn lichaam treed verstijf en niks meer kan doen. De dames met wie ik een relatie aanknoopte waren ook niet allemaal even veilig. Het stuklopen keer op keer maakte mij nog onzekerder. Het voelde alsof het ook mijn schuld was. Ik schaamde me ervoor dat het niet lukte. Ze verdwenen op het moment dat ik ze het meest nodig had. Ik voelde mij onbegrepen. Ik ben van werkgever naar werkgever geswitched en heb angsten en onrusten keer op keer moeten doorstaan. En nog steeds overvallen ze mij. Er is alleen 1 verschil. Ik heb Jezus gevonden. Dankzij Jezus ben ik stabieler geworden, kan ik copen met mijn angsten en kan ik een relatie aanknopen. En heeft God mij gezegend met een prachtige dochter. Het verhaal van Christus gaat diep en is gebaseerd op kennis. Een Dsm handboek uit de psychologie of tips google ik heb ze naar mijn idee allemaal geprobeerd. Maar de enige zielenrust die ik vind is bij Jezus. Ik hoop dat mijn dochter deze angst voor verlating bespaard blijft. Het is een hel op aarde als je bij je dierbaren de angst hebt om verlaten te worden. Het is eenzaamheid en pure pijn. De wanhoop is vaak nabij en op dat moment komt het weer los en vind ik weer hoop. Sterkte allemaal en jullie zijn niet alleen.