Hallo,
Ik ben nieuw hier en wil graag mijn verhaal delen, in de hoop dat het in elk geval een beetje oplucht. En dat iemand misschien nog tips voor mij heeft.
Allereerst: wat enorm veel herkenning in jullie verhalen! Aan de ene kant fijn, aan de andere kant natuurlijk vervelend dateer zo veel mensen met dit probleem rondlopen.
Het grote verschil is wel dat ik niet bang ben dat ik zélf ziek word, maar dat mijn moeder dat wordt en ik haar verlies.
Ik ben een alleenstaande vrouw van 43 en altijd wel wat angstig geweest. Heimwee en claustrofobie voornamelijk. Drie jaar geleden is mijn vader overleden. Eind oktober 2017 kregen we totaal onverwacht te horen dat hij kanker had en nog geen vier maanden later moesten we al afscheid van hem nemen. Een enorm traumatische ervaring. Ik mis hem vreselijk en door deze gebeurtenis ben ik dus heel erg bang om mijn moeder ook kwijt te raken.
Gesprekken met een psych, inclusief cognitieve gedragstherapie, hebben wat geholpen. Ik ken de theorie, weet hoe mijn brein werkt op dit vlak en dat ik bij angst meteen naar inktzwarte scenario’s ga, maar als ik niet lekker in mijn vel zit, kan ik de rem er niet op zetten, op die gedachtes.
Nu zit ik dus weer in zo’n fase dat ik ervan overtuigd ben dat m’n moeder ernstig ziek is. Niet helemaal zonder reden, want ze heeft sinds een paar dagen een verdikking in d’r mond en onder d’r kaak. Dat kan natuurlijk maar één vreselijke ziekte zijn, in mijn hoofd...
Ik ben er werkelijk de hele dag mee bezig. Paniek, huilbuien, zweten, geen eetlust, noem maar op. Erg vermoeiend weer. En wat ik van velen hier ook al las: deze hele coronaperiode, zónder afleiding en met veel te veel momenten alleen en dus tijd om te piekeren, helpt ook niet echt.
Ik wilde nooit aan de medicijnen hiervoor, maar inmiddels overweeg ik dat toch. Op deze manier is het leven niet echt een pretje.
In elk geval bedankt voor het lezen.
Ik ben nieuw hier en wil graag mijn verhaal delen, in de hoop dat het in elk geval een beetje oplucht. En dat iemand misschien nog tips voor mij heeft.
Allereerst: wat enorm veel herkenning in jullie verhalen! Aan de ene kant fijn, aan de andere kant natuurlijk vervelend dateer zo veel mensen met dit probleem rondlopen.
Het grote verschil is wel dat ik niet bang ben dat ik zélf ziek word, maar dat mijn moeder dat wordt en ik haar verlies.
Ik ben een alleenstaande vrouw van 43 en altijd wel wat angstig geweest. Heimwee en claustrofobie voornamelijk. Drie jaar geleden is mijn vader overleden. Eind oktober 2017 kregen we totaal onverwacht te horen dat hij kanker had en nog geen vier maanden later moesten we al afscheid van hem nemen. Een enorm traumatische ervaring. Ik mis hem vreselijk en door deze gebeurtenis ben ik dus heel erg bang om mijn moeder ook kwijt te raken.
Gesprekken met een psych, inclusief cognitieve gedragstherapie, hebben wat geholpen. Ik ken de theorie, weet hoe mijn brein werkt op dit vlak en dat ik bij angst meteen naar inktzwarte scenario’s ga, maar als ik niet lekker in mijn vel zit, kan ik de rem er niet op zetten, op die gedachtes.
Nu zit ik dus weer in zo’n fase dat ik ervan overtuigd ben dat m’n moeder ernstig ziek is. Niet helemaal zonder reden, want ze heeft sinds een paar dagen een verdikking in d’r mond en onder d’r kaak. Dat kan natuurlijk maar één vreselijke ziekte zijn, in mijn hoofd...
Ik ben er werkelijk de hele dag mee bezig. Paniek, huilbuien, zweten, geen eetlust, noem maar op. Erg vermoeiend weer. En wat ik van velen hier ook al las: deze hele coronaperiode, zónder afleiding en met veel te veel momenten alleen en dus tijd om te piekeren, helpt ook niet echt.
Ik wilde nooit aan de medicijnen hiervoor, maar inmiddels overweeg ik dat toch. Op deze manier is het leven niet echt een pretje.
In elk geval bedankt voor het lezen.
Ilona
> 2 jaar geleden