Dag allen,
Al mijn hele leven ZWAAR hypochonder. Van kanker naar hartkwaal, naar nu recentelijk ALS. Wat ik lees somatiseer ik (Google is your WORST enemy!). Heb vaker in een MRI gelegen dan de mummie van Toetanchamon en bij de huisarts heb ik een eigen parkeerplaats gereserveerd voor mijn nummerbord. Denk dat ik me al 4 keer heb laten afvoeren door een ambulance en zeker 2 weken van mij leven in ziekenhuizen heb gelegen voor achteraf niks. Mijn zorgverzekeraar loopt dus aardig leeg op mij.... Het eigen risico maak ik standaard op 1 januari elk jaar maar alvast over..
Anyway, genoeg grappen;
Laatste hit sinds de geboorte van mijn 2e zoontje: ALS, want hele dag spierpijn en spiertrekkingen. Uiteraard neurologische onderzoek, een EMG, een MRI (again) en talloze bloedonderzoeken laten doen. Welke allemaal dus niks konden aantonen. Maar zolang ik mijn spieren zie kronkelen kunnen ze me nog 1000x zeggen dat het stress is, het gaat er niet in bij mij. Alles gelezen over overbelast zenuwstelsel, sensitisatie, verhoogde spierspanning, hormonale disbalans etc. etc. Je zou zeggen dat gezien ook mijn historie het wel ERG toevallig zou zijn als het nu wel raak zou zijn? Dus waarom blijft dan toch die angst??
Ik denk dat het komt door 2 dingen:
1-Piekeren zorgt voor stress, en stress zorgt voor een scherper afgesteld angstcentrum. Dat het dan op een ziekte slaat is omdat je iets gelezen hebt erover en zelf links gaat leggen. Maar had je dat niet gedaan dan had je “gewoon” angstaanvallen gehad. Bottom line: je hersenen zijn gewoon gevoeliger voor angst en piekeren dan bij andere mensen. Het feit dat het bij veel hypochonders van de ene naar de andere kwaal verspringt is daar een bewijs van.
2-Zodra de link gelegd is om die angst te kanaliseren (ziektes) zullen je hersenen bij de volgende stress situatie automatisch de weg van de minste weerstand nemen.
Het is dus een combi van aanleg ervoor, en iets wat je in leven meegemaakt/gezien/gelezen hebt waardoor het op ziektes wordt geprojecteerd.
Maar wat is dan de oplossing. Velen zeggend dat hypochondrie en angst in zijn algemeenheid chronisch is. Ergens ben ik het daarmee eens, maar de mate waarin kan absoluut worden verminderd tot een leefbaar niveau.
Wat voor mij goed werkt; werken aan de acceptatie dat je ooit dood gaat en dat je hier geen invloed op hebt!
Een goeie vriend van me zag me lijden en zegt; gast zoals jij leeft kan je net zo goed die ziekte wel hebben. Sterker nog; er zijn mensen met kanker en ALS die meer van het leven genieten dan jij! Wat is het ergste wat je kan gebeuren; je gaat dood. En dan? Zo what? Iedereen gaat dood!
Iets om over na te denken.......
Al mijn hele leven ZWAAR hypochonder. Van kanker naar hartkwaal, naar nu recentelijk ALS. Wat ik lees somatiseer ik (Google is your WORST enemy!). Heb vaker in een MRI gelegen dan de mummie van Toetanchamon en bij de huisarts heb ik een eigen parkeerplaats gereserveerd voor mijn nummerbord. Denk dat ik me al 4 keer heb laten afvoeren door een ambulance en zeker 2 weken van mij leven in ziekenhuizen heb gelegen voor achteraf niks. Mijn zorgverzekeraar loopt dus aardig leeg op mij.... Het eigen risico maak ik standaard op 1 januari elk jaar maar alvast over..
Anyway, genoeg grappen;
Laatste hit sinds de geboorte van mijn 2e zoontje: ALS, want hele dag spierpijn en spiertrekkingen. Uiteraard neurologische onderzoek, een EMG, een MRI (again) en talloze bloedonderzoeken laten doen. Welke allemaal dus niks konden aantonen. Maar zolang ik mijn spieren zie kronkelen kunnen ze me nog 1000x zeggen dat het stress is, het gaat er niet in bij mij. Alles gelezen over overbelast zenuwstelsel, sensitisatie, verhoogde spierspanning, hormonale disbalans etc. etc. Je zou zeggen dat gezien ook mijn historie het wel ERG toevallig zou zijn als het nu wel raak zou zijn? Dus waarom blijft dan toch die angst??
Ik denk dat het komt door 2 dingen:
1-Piekeren zorgt voor stress, en stress zorgt voor een scherper afgesteld angstcentrum. Dat het dan op een ziekte slaat is omdat je iets gelezen hebt erover en zelf links gaat leggen. Maar had je dat niet gedaan dan had je “gewoon” angstaanvallen gehad. Bottom line: je hersenen zijn gewoon gevoeliger voor angst en piekeren dan bij andere mensen. Het feit dat het bij veel hypochonders van de ene naar de andere kwaal verspringt is daar een bewijs van.
2-Zodra de link gelegd is om die angst te kanaliseren (ziektes) zullen je hersenen bij de volgende stress situatie automatisch de weg van de minste weerstand nemen.
Het is dus een combi van aanleg ervoor, en iets wat je in leven meegemaakt/gezien/gelezen hebt waardoor het op ziektes wordt geprojecteerd.
Maar wat is dan de oplossing. Velen zeggend dat hypochondrie en angst in zijn algemeenheid chronisch is. Ergens ben ik het daarmee eens, maar de mate waarin kan absoluut worden verminderd tot een leefbaar niveau.
Wat voor mij goed werkt; werken aan de acceptatie dat je ooit dood gaat en dat je hier geen invloed op hebt!
Een goeie vriend van me zag me lijden en zegt; gast zoals jij leeft kan je net zo goed die ziekte wel hebben. Sterker nog; er zijn mensen met kanker en ALS die meer van het leven genieten dan jij! Wat is het ergste wat je kan gebeuren; je gaat dood. En dan? Zo what? Iedereen gaat dood!
Iets om over na te denken.......
Anoniem
> 2 jaar geleden