Over het algemeen voel ik me prima. Behalve wanneer alle ogen op mij gericht zijn en ik iets over mezelf moet vertellen. Tijdens een rondje kan ik niet meer luisteren naar mijn directe voorgangers en ik voel de roodheid, het blozen opkomen.
Op een gegeven moment heb ik besloten dat het nu eenmaal bij me hoorde, dat ik het wel zou overleven en al vaak overleefd had. Vanaf dat moment ging het beter.
Of ik nu rood word of niet, ik kan inmiddels luisteren naar degenen die voor me iets vertellen. Als ik aan de beurt ben, richt ik me op wat ik wil zeggen en besteed ik geen aandacht aan gedachten over blozen en wat anderen van me denken.
Juist door het blozen te accepteren, kon ik mijn aandacht verleggen en nam het blozen af. Beetje raar misschien maar wel waar.