Ik heb een een wat vreemde angst. Een angst om steeds gek te worden. Elke keer als ik er aan denk roept het dat op, dat ik raar ga doen op straat, dat ik dingen doe waar ik spijt van heb later, dat ik mensen een ongemakkelijk gevoel geef, dat ik bijvoorbeeld moet schreeuwen omdat ik gewoon even alles eruit moet gooien. Meestal word ik met schrik wakker als ik dat droom. Dan heb ik er nog de hele dag last van. Rare angst. Het is me nog nooit overkomen, en toch schrikt het me soms aan het hart als het me zou overkomen. Dat is een vreemd beeld. Vaak laat ik het weer los als ik met de gewone alledaagse dingen bezig ben. Als ik me normaal gedraag zoals de samenleving dat wenst of van me vraagt. Misschien ligt er on nodig veel druk van de samenleving op mensen die het wel overkomt. Die grens is maar vaag denk ik. Wie is nu echt altijd normaal en wat is normaal?
Ik blijf maar gewoon mezelf. En zo dicht mogelijk bij mezelf.
Geert
Ik blijf maar gewoon mezelf. En zo dicht mogelijk bij mezelf.
Geert
Geert