Elke dag weer
Vanaf jongs af aan heb ik altijd al veel last van spanning gehad. Ik was snel zenuwachtig en dan al gauw misselijk. Vanaf de middelbare school werd dit erger en begon ik ook echt te kokhalzen tot overgeven toe. Nu jaren later begin ik bijna elke ochtend met overgeven net na het wakker worden. Op het moment dat ik wakker word ben ik zo misselijk dat ik na een keer slikken of gapen meteen over moet geven. Het beheerst mijn leven nu zo erg dat ik bijna nergens meer heen durf omdat ik bang ben om over te moeten geven. Het gekke is, is dat ik overgeven zelf helemaal niet zo erg vind, en ik er ook niet bang voor ben. Als andere mensen overgeven vind ik dit wel vies, maar het is ook niet dat ik er absoluut niet tegen kan. Ik heb al van allerlei onderzoeken gehad, maar er is niks wat helpt. Zelfs met de zwaarste medicijnen tegen overgeven, komt het er bij mij nog steeds uit. Het lastige is dat je weet dat het tussen je oren zit, maar je er zo weinig aan kan doen. Ik vind het verschrikkelijk om te zien dat vrienden altijd lol hebben en uit kunnen gaan, zonder hier last van te hebben. Want uitgaan is voor mij een ding wat eigenlijk niet meer gaat. De angst om over te moeten geven op het moment dat je niet weg kan is zo groot, dat dit bij mij ook echt gebeurd. Ook het drukke openbaar vervoer mijdt ik tegenwoordig vaak. Want onschuldig begon, heeft nu zoveel invloed op mijn leven en ik ben echt ten einde raad…
Vanaf jongs af aan heb ik altijd al veel last van spanning gehad. Ik was snel zenuwachtig en dan al gauw misselijk. Vanaf de middelbare school werd dit erger en begon ik ook echt te kokhalzen tot overgeven toe. Nu jaren later begin ik bijna elke ochtend met overgeven net na het wakker worden. Op het moment dat ik wakker word ben ik zo misselijk dat ik na een keer slikken of gapen meteen over moet geven. Het beheerst mijn leven nu zo erg dat ik bijna nergens meer heen durf omdat ik bang ben om over te moeten geven. Het gekke is, is dat ik overgeven zelf helemaal niet zo erg vind, en ik er ook niet bang voor ben. Als andere mensen overgeven vind ik dit wel vies, maar het is ook niet dat ik er absoluut niet tegen kan. Ik heb al van allerlei onderzoeken gehad, maar er is niks wat helpt. Zelfs met de zwaarste medicijnen tegen overgeven, komt het er bij mij nog steeds uit. Het lastige is dat je weet dat het tussen je oren zit, maar je er zo weinig aan kan doen. Ik vind het verschrikkelijk om te zien dat vrienden altijd lol hebben en uit kunnen gaan, zonder hier last van te hebben. Want uitgaan is voor mij een ding wat eigenlijk niet meer gaat. De angst om over te moeten geven op het moment dat je niet weg kan is zo groot, dat dit bij mij ook echt gebeurd. Ook het drukke openbaar vervoer mijdt ik tegenwoordig vaak. Want onschuldig begon, heeft nu zoveel invloed op mijn leven en ik ben echt ten einde raad…
Anoniem
> 2 jaar geleden