Hallo iedereen,
Iets wat ik nog nooit eerder deed, maar omdat ik ten einde raad ben toch maar doe. Op zoek gaan naar reacties van mensen die mij op een of andere manier kunnen geruststellen.
Ik ben 37 jaar en heb twee kinderen. Eentje van 3 en een baby van enkele maanden oud. Ik leef samen met mijn vriend die ook de rol van 'steun en toeverlaat' op zich neemt. Kortom, ik heb alles om gelukkig te zijn, maar ben het niet. En dat komt door mijn angststoornis die ik als kind heb ontwikkeld. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet denk dat één van mijn kinderen ziek is of wordt met de dood tot gevolg. Een rood plekje is leukemie, een verkoudheid wordt een longontsteking die uiteindelijk resulteert in het organiseren van een begrafenis. Alle mogelijke tussenstappen vallen gewoon verder weg. Een eng verhaal over een baby of kind dat plots overlijdt doet mij letterlijk daveren. Ik moet per sé weten waaraan het kind in kwestie is overleden en begin de symptomen op te zoeken. Die begin ik dan te zoeken bij mijn kinderen. Ik moet telkens de geruststelling krijgen dat ze niets vertonen en daarvoor zoek ik uitgebreid op het internet (echt het domste dat ik kan doen, ik weet het!)
Momenteel gaat het weer slecht. Een dergelijk eng verhaal heeft me weeral eens uit evenwicht gebracht. Misselijk, buikpijn, geen honger. Mijn tranen bedwingen terwijl ik mijn kind aan de schoolpoort uitwuif om dan snel mijn auto in te springen en in tranen uit te barsten uit pure angst. Want mijn lieve baby die thuis met haar papa zit te wachten op mij zal op een of andere onverklaarbare manier haar laatste adem aan het uitblazen zijn omdat ze toch iets zeldzaam zal mankeren dat ze tijdens mijn zwangerschap of geboorte over het hoofd hebben gezien. En volgende week lig ik waarschijnlijk weer met mijn denkbeeldige loep het huidje van mijn oudste te scannen op zoek naar onverklaarbare vlekjes die zeker een levensbedreigende ziekte inhouden. En zo gaat het door. Met periodes, maar de laatste tijd toch zeker om de twee weken en dit gedurende ettelijke dagen. Vermoeiend, zeg maar uitputtend. Want ik kan zo mijn leven toch niet leiden?
Als kind dacht ik door een traumatische gebeurtenis dat ik aan een dodelijke ziekte leed. Domweg door het verkrijgen van verkeerde informatie omdat mijn oren niet alles mochten horen op de leeftijd van 8 jaar. Het heeft er wel voor gezorgd dat mijn manier van denken helemaal werd aangepast. Van een onschuldige handeling met de dood tot gevolg.
De vrees om zelf dood te gaan is helemaal weggegaan toen ik voor de eerste keer moeder werd. De hypochonder in mij richtte zich niet meer op mijn eigen gezondheid maar dat van mijn kind en nu beide kinderen. Ondertussen ben ik REM therapie aan het volgen en ik hoop dat dit me echt gaat helpen. Anders zit er niets anders op dan terug medicatie te nemen, want ik trek dit echt niet meer.
Degene die mijn berichtje lezen wil ik alvast bedanken om hiervoor de tijd te nemen.Tips zijn meer dan welkom!
Iets wat ik nog nooit eerder deed, maar omdat ik ten einde raad ben toch maar doe. Op zoek gaan naar reacties van mensen die mij op een of andere manier kunnen geruststellen.
Ik ben 37 jaar en heb twee kinderen. Eentje van 3 en een baby van enkele maanden oud. Ik leef samen met mijn vriend die ook de rol van 'steun en toeverlaat' op zich neemt. Kortom, ik heb alles om gelukkig te zijn, maar ben het niet. En dat komt door mijn angststoornis die ik als kind heb ontwikkeld. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet denk dat één van mijn kinderen ziek is of wordt met de dood tot gevolg. Een rood plekje is leukemie, een verkoudheid wordt een longontsteking die uiteindelijk resulteert in het organiseren van een begrafenis. Alle mogelijke tussenstappen vallen gewoon verder weg. Een eng verhaal over een baby of kind dat plots overlijdt doet mij letterlijk daveren. Ik moet per sé weten waaraan het kind in kwestie is overleden en begin de symptomen op te zoeken. Die begin ik dan te zoeken bij mijn kinderen. Ik moet telkens de geruststelling krijgen dat ze niets vertonen en daarvoor zoek ik uitgebreid op het internet (echt het domste dat ik kan doen, ik weet het!)
Momenteel gaat het weer slecht. Een dergelijk eng verhaal heeft me weeral eens uit evenwicht gebracht. Misselijk, buikpijn, geen honger. Mijn tranen bedwingen terwijl ik mijn kind aan de schoolpoort uitwuif om dan snel mijn auto in te springen en in tranen uit te barsten uit pure angst. Want mijn lieve baby die thuis met haar papa zit te wachten op mij zal op een of andere onverklaarbare manier haar laatste adem aan het uitblazen zijn omdat ze toch iets zeldzaam zal mankeren dat ze tijdens mijn zwangerschap of geboorte over het hoofd hebben gezien. En volgende week lig ik waarschijnlijk weer met mijn denkbeeldige loep het huidje van mijn oudste te scannen op zoek naar onverklaarbare vlekjes die zeker een levensbedreigende ziekte inhouden. En zo gaat het door. Met periodes, maar de laatste tijd toch zeker om de twee weken en dit gedurende ettelijke dagen. Vermoeiend, zeg maar uitputtend. Want ik kan zo mijn leven toch niet leiden?
Als kind dacht ik door een traumatische gebeurtenis dat ik aan een dodelijke ziekte leed. Domweg door het verkrijgen van verkeerde informatie omdat mijn oren niet alles mochten horen op de leeftijd van 8 jaar. Het heeft er wel voor gezorgd dat mijn manier van denken helemaal werd aangepast. Van een onschuldige handeling met de dood tot gevolg.
De vrees om zelf dood te gaan is helemaal weggegaan toen ik voor de eerste keer moeder werd. De hypochonder in mij richtte zich niet meer op mijn eigen gezondheid maar dat van mijn kind en nu beide kinderen. Ondertussen ben ik REM therapie aan het volgen en ik hoop dat dit me echt gaat helpen. Anders zit er niets anders op dan terug medicatie te nemen, want ik trek dit echt niet meer.
Degene die mijn berichtje lezen wil ik alvast bedanken om hiervoor de tijd te nemen.Tips zijn meer dan welkom!
Poppy
> 2 jaar geleden