het leven is een nachtmerrie

Het leven is een nachtmerrie

Zo voelt het.
Het leven met deze fobie is extreem moeilijk vind ik. Ik heb deze angst sinds ik me kan herinneren nu ben ik 18 en probeer ik een zo normaal mogelijk leven mee te maken. Ik probeer dingen die ik nu kan niet op tegeven en er juist harder voor te vechten. Ik ben bang om zelf te braken, braaksel van mezelf of anderen te zien, om andere te zien braken en ook om dieren te zien braken. Ik heb een lijstje gemaakt lang geleden met alle dingen die ik niet meer kan. De lijst was lang, deprimerend en saai. Een carrière als docent, avondjes uit met vriendinnen, een eigen hond of kat, gezellig naar de bioscoop, eigen Kids, een drankje drinken, een film of serie kijken zonder minstens 5 keer weg te lopen en zelfs de avond snack van 8 uur stond op het lijstje. Op mijn 16de besloot ik te gaan vechten, vechten voor de dingen die iedereen zo leuk en geweldig lijkt te vinden en ik simpelweg niet kan. Nu 2 jaar later heb ik een bijbaantje als oppas in de dag uren, kan ik eindelijk op vakantie met vriendinnen zonder heimwee/overgeef angst. Kan ik zonder stress bus zitjes van 2 uur maken met een volle bus met vreemden. En kan ik voorzichtig een biertje drinken met vriendinnen.
Mijn tip is VECHT ook jij kunt dit heel deze strijd heb ik alleen gedaan niemand van mijn naasten weet van mijn fobie. Het is een lange weg, zeker geen makkelijke maar het resultaat is geweldig.

Ooit word ik een docent, een moeder en hopelijk een oma.
-anoniem