Het perfectionisme mag er nu gewoon zijn

Oef, die stem in mijn hoofd. Die mij opjaagt: beter, sneller, meer. Niet zitten, ga iets doen. Geen muziek luisteren, moet je niet iets doen. Doe je het wel goed genoeg. Je doet het niet goed genoeg. Je gaat te snel, je gaat te langzaam. Gek werd ik ervan.

Totdat ik in gesprek leerde gaan met die stem. Door n paar weken lang al die gedachten op te schrijven. En toen ook gedachten moest gaan opschrijven die complimenteus waren.

Ontdekken hoeveel tijd ik spendeerde aan het negatieve. Hoe moe ik daarvan werd. En leren dat ik, als ik bloemen voor mezelf kocht, of als ik en complimentje kreeg van een college, ik blij mocht zijn.

En hoe vaker ik aandacht gaf aan dingen waar ik blij van werd, hoe beter het met me ging. Het perfectionisme mag er nu gewoon zijn, die kant van mij helpt me ook om secuur te blijven als ik met iets ingewikkelds bezig ben.

Door naar de positieve kanten te leren kijken, is het nu geen boze stem meer in mijn hoofd maar is mijn perfectionisme een geduldige vriend geworden.