Het was echt een hel...

10 dagen heb ik niet geslapen en continu in paniek gezeten. Ik bleef maar huilen, trillen en door me benen heen zakken. Ik kon het echt niet meer aan. Mijn vriend heeft me naar de spoedeisende hulp gebracht en de meest geweldige psychiater heeft kalmeringsmiddelen gegeven. Het heeft de scherpe randjes eraf gehaald maar het is er nog steeds. Het is echt verdriet van vroeger, mijn allerliefste moeder aan die rotziekte verloren, vader die niet naar je omkijkt. Ik heb juist nu een heel goed leven, super lieve man, we zijn bezig met kinderen, goede baan....wat wil je nog meer. Daarom is het zo frustrerend. Ik heb nu een afspraak om met iemand te praten, dat is de enige manier om dit een plek te geven.

Bedankt dat ik mijn verhaal kwijt kon!