hulpeloos met partner met angststoornis

Mijn partner heeft een angststoornis. Ik voel me hulpeloos. We hebben een babietje van 1,4 jaar en ik ben bang dat ze ook onder zijn stoornis zal lijden. Mijn partner is erg verstandig, heeft gedoctoreerd, erg mondig,... 

Hij sluit zich nu al enkele maanden op. Dit startte in maart. Elke dag wordt erger. 

Hij werkt van thuis uit en wil niemand zien. Ook zijn ouders niet.

Ik mag enkel naar buiten met mijn dochtertje voor 8 uur in de ochtend. Dit gaat gepaard met afkeurende blikken en kwetsende opmerkingen.

Hij komt niet buiten. We wonen op een appartement in een drukke stad. Hij durft de vuiniszakken niet eens meer aan de deur zetten. Eerst deed hij dat nog met 2 mondmaskers op voor die 2 seconden, nu niet meer. 

Als het raam open staat en hij hoort de buren van 2 gebouwen naast ons op hun terrasje dan sluit hij alles af. 

Als ik binnenkom na het boodschappen doen, dan moet ik me onmiddelijk douchen en wil hij alles op zijn plaats zetten en staat hij zenuwachtig alles af te wassen. Hij waste zelf de tomaatjes met zeepsop. 

Zo zijn er ontelbare voorbeelden. 

Ik voel me machteloos en gefrustreerd. Ik wil hem helpen, maar hij staat niet open. Hij wil ook geen professionele hulp betalen omdat hij financieel sterk wil staan voor de mogelijke gevolgen van Corona. En er is geld genoeg, alleen niet in zijn ogen.

Gisteren kwam ik aan mijn vieten 's avonds tijdens het zitten in de zetel en hij gaf me er commentaar op.


Hij vindt dat hij degene is die juist reageert en alle anderen zijn idioot. Hij heeft er ook een liedje over gemaakt.

Ik voel de vreugde uit me weggaan.

Hebben jullie tips?