Ik ben bang om alleen te zijn

Ik heb een probleem. Ik ben vroeger als baby verlaten door mijn biologische moeder en dat knaagt mijn hele leven al aan mij. Ben ik dan wel goed genoeg? Doe ik er wel toe? Houden mensen wel van mij? Want hoe kan je in hemelsnaam je eigen dochter in de steek laten.

Toen ik 24 was leerde ik mijn grote liefde kennen. Maar liefst 20 jaar zijn wij samen geweest en ik hield van hem zoals ik nog nooit van iemand had gehouden. Ik weet alleen niet of dat echt zo was of dat ik niet alleen durfde te zijn.

In elk geval... hij is vreemd gegaan en hij heeft mij van de een op de andere dag verlaten voor een andere vrouw. Geen seconde zijn best willen doen voor mij. Ben ik überhaupt wel waard dat iemand zijn best doet voor mij?

En weer voel ik me zo vreselijk eenzaam, ik doe er niet toe. Niemand houdt van mij. Etc etc wat voor zwarte ellende ik allemaal denk.

En ik kan niet goed alleen zijn. Ben bang om alleen te zijn al ben ik nu al wel ruim een jaar alleen. Niet echt want ik heb meteen de eerste de beste man vastgepakt en hem (dat wist hij) als rebound gebruikt.

Na een paar maanden leerde ik een hele lieve man (met onwijse bindingsangst, lekker dan) kennen en nu heb ik al een tijdje iets met hem. Omdat ik hem leuk vind of omdat ik niet alleen kan zijn. Ik denk dat laatste. 

Ik slaap al een jaar niet. Sinds mijn man bij mij weg is gegaan. Maar ik weet nu dat ik actie moet ondernemen anders ga ik er aan onderdoor.