Ik ben in Indonesië hypochonder geworden

Ik ben in Indonesië hypochonder geworden. Ik werd ineens doodziek op ternate waar ik niemand kende en waar de zorg zwaar onder de maat is. Ik bleef een week in mijn hotelkamertje en werd gevoed door de warung die ik met hoge koorts wankelend had benaderd die voedsel en water voor mijn deur zette. Ik belde zelfs mijn vader om 'afscheid' te nemen. Gelukkig was het dengue fever en werd ik na een week ineens beter, boekte een ticket en strompelde meteeen het vliegtuig in. De angst van dat weekje zorgde later voor veel paniekaanvallen en ik leerde onbewust mijn lichaam te focussen op elk pijntje, elk steekje, elke temperatuurverandering tot zelfs verandering van lichtintensiteit (wolken voor de zon). Langzaam ging dat beter tot Corona. Met Corona was het een hele overwinning als ik boodschappen kon doen. 100 meter was ver. Ik heb nu inmiddels 3 keer corona gehad en dat was vreselijk. Lichamelijk stelde het allemaal niet zoveel voor mijn elke minuut ging ik natuurlijk geestelijk dood. Temperatuur meten om de 5 minuten, adem inhouden testen, 20.000 stappen per dag lopen,,je moet constant bewijzen aan jezelf dat je heus niet zomaar doodgaat. Het mooie is wel dat wanneer je corona hebt verslagen dat goed is voor je zelfvertrouwen. Je weet in je achterhoofd best dat het onzin is wat je je allemaal aan het bedenken bent maar die amgst moet toch gevoed worden. Het lijkt soms wel op een verslaving. Nooit googlen, comedies kijken als je gaat piekeren, veel wandelen of bellen met vrienden. Uit je hoofd gaan en afleiding zoeken.
Dan nog komt die hypochondry vaak terug. Het gaat nooit helemaal weg. Maar je kunt er veel beter mee leren omgaan. Succes en sterkte lieve mensen.