Ik heb een bewogen leven gehad. Ik heb pleinvrees.

Er is niemand die mijn verhaal opgemerkt heeft.
Ik schrijf hier om met lotgenoten .die net zo als ik niet meer zelfstandig niets kunnen ondernemen .
zoals iets gewoons voor een ander is .boodschappen doen of ergens op visite gaan .
Voor mij is dat onmogelijk .Ik doe met iemand mijn boodschappen 1 keer in de 14 dagen .
Ik loop in therapie waar ik maar om de 3 weken een gesprek krijg van 25 minuten .
ik sta op de wachtlijst voor een intheek gesprek bij het ggz.
ik wacht al 6 weken nu .Te overbrugging ga ik naar mijn psycholoog.
25 min is niet veel.
Ik ben nu heel langzaam aan het opbouwen op me werk.
Wat mij heel veel energie kost ,ik heb nu angst medicatie gekregen .
ik voel me daardoor vlakker en kan me moeilijk concentreren .
Na het werk ben ik weer uitgeput.
Ik woon 2 straten van me werk af .
Elke dag de angst om over straat te gaan .
Ik sluit me vaak af van de buiten wereld ik schaam me en voel me schuldig .
Verder heb ik niemand in mijn leven alleen 1 familielid die met me mee gaat naar afspraken .
Er zijn weinig mensen die mij niet begrijpen. .groetjes Anoniem

Rapporteer reactie

Hoi,vorig jaar ook last om naar buiten te komen maar sinds ik serlain 100 mg neem smorgens is het beetje bij beetje beter gegaan en nu is dat verleden tijd, veel moed

Rapporteer reactie

Zelfde hier. Het begon beetje bij beetje naar nu steeds erger. Naar de winkel en boem daar ging het mis. Bij de kassa voel ik me zo verrot van schiet op mensen. Liefste laat ik me winkelwagen staan en loop weg. Waar die angst vandaan komt vraag ik me af. Nu begint het ook al als ik thuis alleen ben. De gedachte dat ik weg moet krijg ik al paniek en overgeven erbij vaak. Erna voel je je zieker en zieker. Medicatie werkt niet of nog niet. Ze zeggen bier helpt maar even maar dan durf ik nog net naar de winkel erna. Dus doe ik dat helaas.

Rapporteer reactie

Ik durfde 20 jaar niet alleen naar buiten,
Heb allerlei therapieën gehad en nog steeds zit de angst in mijn lijf en hoofd
Ik had altijd wel iemand die met ne mee ging als ik ergens een afspraak had of als ik boodschappen moest hebben
Op een gegeven moment was ik het zat ik moest en zou alleen naar buiten gaan dus muziek in mijn oortjes en gaan
Steeds een stukje verder dat ging redelijk goed
Wat was ik trots op mijzelf
Tot ik een herseninfarct kreeg
Ik was weer terug bij af
In mijn hoofd is veel beschadigd
En de buitenwereld was nog enger teworden voor mij dan voorheen
Na bijna 3 jaar binnenzitten heb ik mijn moed bij elkaar verzameld en een lief klein hondje gekocht
Nu moet ik wel naar buiten
En het lukt steeds een stukje verder
Mensen kijken me raar aan omdat ik hele gesprekken met mijn hondje voert terwijl we aan de wandel zijn
Dat lijd mij af
En ik moet zeggen ik ben super trots op mijzelf
Die angst zal nooit helemaal verdwijnen
Maar dankzij mijn kleine grote vrien haal ik toch maar ff vier keer per dag een frisse neus

Rapporteer reactie