Het is voor het eerst dat ik hierover wat ga delen..... Het is iets waarvoor ik me schaam. Waarom voel ik me niet ' normaal '. Tja wat is daar de definitie van?.... Ik ben 40 jaar. Ik ben altijd onzeker geweest, heb verschillende angsten. Ik dacht altijd ik groei hier wel overheen. Helaas is dat niet gebeurd. Ik pieker me suf, heb alleen maar negatieve gedachten..... Hoe kom ik uit die negatieve spiraal ? Aan de buitenkant zie je niks. Ik ben die sociale, vrolijke vrouw met veel vrienden en een lieve partner. Heb altijd een masker op. Maar van binnen voel ik me zo eenzaam. Zo alleen met mijn gedachten... Ik leef mijn leven, doe alles op de automatische piloot, het voelt meer als overleven. Soms denk ik, ben ik depressief maar zelfs dat weet ik niet. Zolang ik nog naar mijn werk kan denk ik van niet... Waarom ik dit hier nu zo opschrijf weet ik eigenlijk ook niet. Ik moest het even kwijt. Ik schaam me, ik heb alles om gelukkig te zijn, alleen dat ben ik niet....
L.