Hoy iedereen,
Pfff... normaal doe ik dit soort dingen niet maar ik wil het vandaag toch even van me afschrijven.
Ik voel me zo ontzettend angstig.
Het begon enkele jaren geleden toen m'n moeder baarmoederkanker kreeg.
(Daarvoor had ik nóóit schrik om ooit kanker te krijgen 'omdat het toch niet in de familie voorkwam')
Maar plots, baf, je eigen moeder. (Die er, gelukkig maar, helemaal vanaf is).
In het begin had ik niet echt door dat er iets aan de hand was met me... maar ik merkte wel dat ik aandachtiger werd met het minste pijntje of wat dan ook. Maar... op een avond had ik een muggenbeet onder m'n kaak. Tijdens het krabben voelde ik een grote bol van ca. 3 cm ofzo. Wat ik die avond voelde, Jezus, het ergste gevoel dat ik ooit gehad heb. Angst, zweten, bibberen,... mijn brein nam heel mijn lijf over in 1 seconde. Zo raar.
Met een bang hartje ben ik uiteindelijk toch naar de huisarts gegaan. Die kon me in de eerste plaats wel geruststellen maar stelde me toch voor om een bloedafname te doen, om alles uit te sluiten en mij met een gerust hart naar huis te laten gaan. Uit dat bloedonderzoek kwam niets. (Tenzij wat ijzertekort).
Goed... ik wàs even gerustgesteld. Maar na een weekje kwam dat angstige gevoel weer naar boven. Ik kon niet meer eten, niet meer op mijn benen staan, het was een ramp.
Ben ik toch maar voor een second opinion gegaan. Want je weet maar nooit. Stel dat ze iets over het hoofd zagen ofzo.
Die arts zei me dat ik maar best even voor een echografie kon gaan. Weeral om me gerust te stellen.
Dat deed ik dan ook. 2 dagen later stond ik in mijn bezwete t-shirt in dat kamertje. Uiteindelijk kwam er ook niks uit dat onderzoek.
Sinds dien ben ik niets anders aan het doen dan mijn lichaam controleren op opgezwollen lymfeklieren.
Er zijn periodes waarin ik totaal geen last heb van die angsten. Heb er sinds vandaag ook allang geen last meer van gehad. Desondanks ik wel elke dag zit te voelen, kon ik die angst makkelijk opzij schuiven. Want ik vond niks en dat stelde me zo gerust.
Maar vandaag heb ik er weer eentje gevonden, net onder mijn oor. Allicht komt het door die keelontsteking waar ik nu mee zit. Maar waarschijnlijk niet. (Zo gaat het er in mijn hoofd aantoe, zeer frustrerend).
Ik voel me zo k*t. Vooral tegenover mijn zoontje. Ik heb geen zin om iets te doen. Het liefst zou ik een hele dag willen slapen en aan niets denken, maar dat gaat natuurlijk niet. Pfff.
Wat moet ik toch doen. 😔
Pfff... normaal doe ik dit soort dingen niet maar ik wil het vandaag toch even van me afschrijven.
Ik voel me zo ontzettend angstig.
Het begon enkele jaren geleden toen m'n moeder baarmoederkanker kreeg.
(Daarvoor had ik nóóit schrik om ooit kanker te krijgen 'omdat het toch niet in de familie voorkwam')
Maar plots, baf, je eigen moeder. (Die er, gelukkig maar, helemaal vanaf is).
In het begin had ik niet echt door dat er iets aan de hand was met me... maar ik merkte wel dat ik aandachtiger werd met het minste pijntje of wat dan ook. Maar... op een avond had ik een muggenbeet onder m'n kaak. Tijdens het krabben voelde ik een grote bol van ca. 3 cm ofzo. Wat ik die avond voelde, Jezus, het ergste gevoel dat ik ooit gehad heb. Angst, zweten, bibberen,... mijn brein nam heel mijn lijf over in 1 seconde. Zo raar.
Met een bang hartje ben ik uiteindelijk toch naar de huisarts gegaan. Die kon me in de eerste plaats wel geruststellen maar stelde me toch voor om een bloedafname te doen, om alles uit te sluiten en mij met een gerust hart naar huis te laten gaan. Uit dat bloedonderzoek kwam niets. (Tenzij wat ijzertekort).
Goed... ik wàs even gerustgesteld. Maar na een weekje kwam dat angstige gevoel weer naar boven. Ik kon niet meer eten, niet meer op mijn benen staan, het was een ramp.
Ben ik toch maar voor een second opinion gegaan. Want je weet maar nooit. Stel dat ze iets over het hoofd zagen ofzo.
Die arts zei me dat ik maar best even voor een echografie kon gaan. Weeral om me gerust te stellen.
Dat deed ik dan ook. 2 dagen later stond ik in mijn bezwete t-shirt in dat kamertje. Uiteindelijk kwam er ook niks uit dat onderzoek.
Sinds dien ben ik niets anders aan het doen dan mijn lichaam controleren op opgezwollen lymfeklieren.
Er zijn periodes waarin ik totaal geen last heb van die angsten. Heb er sinds vandaag ook allang geen last meer van gehad. Desondanks ik wel elke dag zit te voelen, kon ik die angst makkelijk opzij schuiven. Want ik vond niks en dat stelde me zo gerust.
Maar vandaag heb ik er weer eentje gevonden, net onder mijn oor. Allicht komt het door die keelontsteking waar ik nu mee zit. Maar waarschijnlijk niet. (Zo gaat het er in mijn hoofd aantoe, zeer frustrerend).
Ik voel me zo k*t. Vooral tegenover mijn zoontje. Ik heb geen zin om iets te doen. Het liefst zou ik een hele dag willen slapen en aan niets denken, maar dat gaat natuurlijk niet. Pfff.
Wat moet ik toch doen. 😔
Sarah
> 2 jaar geleden