Ik ben een man, 38, getrouwd met een lieve vrouw en samen hebben we lieve kinderen. Verder heb ik vrienden, een goede baan, etc.
Toch worstel ik al zeker 12 jaar met, naar ik vermoed een vorm van pleinvrees, die zich als volgt uit:
In een grote/open ruimte heb ik het idee mijn evenwicht te verliezen, met name als ik stilsta. Dan ga ik mij op mijn houding focussen en heb dan het idee dat mensen mij vreemd vinden. Op andere momenten heb ik zelfvertrouwen, ben ik sociaal, maar in zo’n ruimte is mijn zelfvertrouwen weg, doe ik gevoelsmatig vreemd.
Het probleem doet zich voor als ik voor/achter/naast/onder mij een open ruimte is. Mocht ik vallen (gelukkig nog nooit gebeurd), dan kan ik mij nergens aan vastgrijpen.
Concrete voorbeelden:
- ik sta met collega’s voor een voetgangersstoplicht
- in een winkelstraat schiet een ambassadeur van een goed doel mij aan
- in de grote bedrijfshal hebben we een lunch en praten we staand in groepjes
- op de markt sta ik in de rij voor een kraam
- als ik in een hele grote ruimte loop, waar ik mijn zicht niet kan focussen
Zoals hierboven benoemd, beïnvloedt mijn leven wel. Ik maak andere keuzes die situatie-mijdend zijn. Ik weet dat het onzin is, dat ik nog nooit gevallen ben. Maar zodra ik in een bovengenoemde situatie kom, word ik heel anders. Dit wordt versterkt voor de lunch, omdat ik vanwege “hongergevoel” wat zweverig voel.
Herkennen mensen dit? Ik voel me volstrekt idioot als ik dit aan anderen vertel. Ik ben namelijk nog niemand tegengekomen die hetzelfde heeft.
Toch worstel ik al zeker 12 jaar met, naar ik vermoed een vorm van pleinvrees, die zich als volgt uit:
In een grote/open ruimte heb ik het idee mijn evenwicht te verliezen, met name als ik stilsta. Dan ga ik mij op mijn houding focussen en heb dan het idee dat mensen mij vreemd vinden. Op andere momenten heb ik zelfvertrouwen, ben ik sociaal, maar in zo’n ruimte is mijn zelfvertrouwen weg, doe ik gevoelsmatig vreemd.
Het probleem doet zich voor als ik voor/achter/naast/onder mij een open ruimte is. Mocht ik vallen (gelukkig nog nooit gebeurd), dan kan ik mij nergens aan vastgrijpen.
Concrete voorbeelden:
- ik sta met collega’s voor een voetgangersstoplicht
- in een winkelstraat schiet een ambassadeur van een goed doel mij aan
- in de grote bedrijfshal hebben we een lunch en praten we staand in groepjes
- op de markt sta ik in de rij voor een kraam
- als ik in een hele grote ruimte loop, waar ik mijn zicht niet kan focussen
Zoals hierboven benoemd, beïnvloedt mijn leven wel. Ik maak andere keuzes die situatie-mijdend zijn. Ik weet dat het onzin is, dat ik nog nooit gevallen ben. Maar zodra ik in een bovengenoemde situatie kom, word ik heel anders. Dit wordt versterkt voor de lunch, omdat ik vanwege “hongergevoel” wat zweverig voel.
Herkennen mensen dit? Ik voel me volstrekt idioot als ik dit aan anderen vertel. Ik ben namelijk nog niemand tegengekomen die hetzelfde heeft.
Hendrik
> 2 jaar geleden