Ik kom uit een relatie met mijn beste vriendin. Als vrienden waren we perfect we begrepen elkaar en we kenden elkaar. Mijn ex vriendin was een heel onzeker persoon over zichzelf. Ik wist dit van het begin en was er telkens op momenten het niet goed ging. En omgekeerd was dit ook. Naar het einde van de vriendschap en begin van de relatie bemerkte ik dat ik de perfecte vriend wou zijn. Zodat ze zeker was van mij. Ze wou geen kinderen of trouwen. Ik vertelde dat ik dit ook niet wou. Ze wou de wereld zien en reizen. Ik vertelde dat ik dit ook wou. Terwijl ik eigenlijk het huisje tuintje kindje wil. Ik wou zo graag de perfecte partner zijn omdat ik zelf onzeker werd dat als ze zag dat we verschilden op deze belangrijke zaken ze me zou verlaten. Ook was ze zeer op haar gemak dat ze me alles vertelde tt de kleinste ergernis. Ik hield me vaak in omdat ik haar onzekerheid niet wou vegroten. Maar merkte na een tijd dat ik door alle puntjes van opmerkingen zelf onzeker werd. Dat ikzelf zo perfect probeerde zijn en dat zij toch zoveel kon zeggen zonder echt te merken wat het met mijn zelfvertrouwen doet. We zijn nu uit elkaar en ik kan niet teruggaan naar vrienden want ik voel nog veel te veel. Heb dit geprobeerd maar we bleven botsen omdat mijn intentie de verkeerde is. Ik bemerk dat ik me telkens in een relatie aanpas aan mijn partner omdat ik telkens bang ben verlaten te worden. En op vriendschap niveau ben ik dan wel zeer geliefd en zonder angst.
Sam