Thanatofobie, letterlijk in een milliseconde in een paniekaanval terechtkomen. De dood, de ellendige wetenschap dat je sterfelijk bent. Meestal komt het in bed, tijdens het inslapen, je gilt het uit, en soms probeer je te ontsnappen. Je man klemt je in, stevig in een houtgreep, je ademt te snel, je bent wanhopig. Volwassen zijn en dik 40 jr in de greep van magere Hein. Geen enkel medicijn behoed je hiervoor. Therapie heeft niet geholpen. EMDR, gedragstherapie, nada. Genieten is een moeilijk concept. Gelukkig zijn eveneens. antidepress, sphychotica, pammetjes. Rest me nog om een blowtje te gaan proberen. Maar Hein trekt ook overdag aan mijn lijf trekt, vervloekt is ie. Eerst hielp het nog wel om hem persoonlijk aan te spreken, maar nu weet ik het even niet meer. Roepend vanuit binnenin, vraag ik ieder die er niet meer is, om hulp. Niets.......er is niets, geen teken, geen droom. GOD, ok er is iemand die heeft geweten wat de mensheid nodig heeft om te leven. Geloof...ik benijd ieder die deze overtuiging werkelijk beleeft. Om mijn knieën als klein kind, voor mijn bed. Biddend, zover mogelijk. Nu ben ik over de 50, en ik ga niet meer op mijn knieën. Ik zoek een oplossing, en die moet er zijn, dus ik hou vol.
Daan
> 2 jaar geleden