na het wonen in het buitenland, keerde ik terug naar Belgie om verder te studeren. echter hebben we het thuis niet breed. Mijn eerste 3jaar aan de hogeschool waren hel, van 36 uur les per week nog eens 45 extra uren werken per week om alles te kunnen financieren. een ex-vriendin die het leven niet gemakkelijker maakte.
In mijn 4 de jaar heeft mijn leven een andere wending genomen. de druk van het constant presteren. de eindeloze dagen van werk en school. ik kan me niet herinneren de laatste keer dat ik een moment van rust had. 7/7 was ik bezig. na een pijnlijke relatiebreuk aan de alcohol begonnen. tot ongeveer een maand later dat mijn lichaam opgaf en mijn geest brak.
het volgende semester alles laten vallen. het werk, mijn studies...
ik zag geen licht meer aan het einde van de tunnel. het was of ik elk jaar weer eindigde waar ik begonnen was. geen vooruitgang zien. vast op kot zitten. ouders ver weg...
dit was bij mij de basis tot mijn angststoornis dat hieruit voortvloeide. niet buitenkomen. sociaal leven volledig verdwenen.
het voelde alsof de wereld zich afspeelde op tv. ik kon kijken maar interactie was onmogelijk... altijd schrik om in publiek een aanval te krijgen.
maanden in therapie gegaan. mezelf proberen helpen in alle mogelijke manieren mogelijk. echter zijn we nu 2 jaar verder en heb ik het gevoel mijn leven weer onder controle te hebben. laat ik mezelf weer dromen maar ben ik er van overtuigd het nog een lange weg is voor ik er volledig vanaf ben.
is dit iets waarmee ons hele leven verder mee blijven vechten of kan dit ook effectief overgaan?
liam
24 jaar
In mijn 4 de jaar heeft mijn leven een andere wending genomen. de druk van het constant presteren. de eindeloze dagen van werk en school. ik kan me niet herinneren de laatste keer dat ik een moment van rust had. 7/7 was ik bezig. na een pijnlijke relatiebreuk aan de alcohol begonnen. tot ongeveer een maand later dat mijn lichaam opgaf en mijn geest brak.
het volgende semester alles laten vallen. het werk, mijn studies...
ik zag geen licht meer aan het einde van de tunnel. het was of ik elk jaar weer eindigde waar ik begonnen was. geen vooruitgang zien. vast op kot zitten. ouders ver weg...
dit was bij mij de basis tot mijn angststoornis dat hieruit voortvloeide. niet buitenkomen. sociaal leven volledig verdwenen.
het voelde alsof de wereld zich afspeelde op tv. ik kon kijken maar interactie was onmogelijk... altijd schrik om in publiek een aanval te krijgen.
maanden in therapie gegaan. mezelf proberen helpen in alle mogelijke manieren mogelijk. echter zijn we nu 2 jaar verder en heb ik het gevoel mijn leven weer onder controle te hebben. laat ik mezelf weer dromen maar ben ik er van overtuigd het nog een lange weg is voor ik er volledig vanaf ben.
is dit iets waarmee ons hele leven verder mee blijven vechten of kan dit ook effectief overgaan?
liam
24 jaar
liam
> 2 jaar geleden