Mijn leven wordt beïnvloed door emetofobie.
Ik weet het nog zo goed. De eerste keer dat mijn broer mij vertelde te vluchten, mijn oren dicht te doen en niet te kijken toen we iemand zagen overgeven op tv. Sinds dien heb ik het niet meer anders gedaan. Deze gewoonte groeide uit tot angst en begon langzaam zijn weg te vinden ik alle dagelijkse dingen die ik deed.
Een tijdje is het heel erg geweest. Na een ingrijpende gebeurtenis in mijn leven kon ik gedurende 2/3 maanden bijna niks meer door de angst. Ik had mezelf aangepraat dat er een brok in mijn keel zat die mij misselijk maakte, waardoor zelfs slikken en eten een opgaven werden. Ik kwam tot een breekpunt en heb ik paniek de huisartsenpost gebeld, die mij vertelde dat ze verder niks voor me konden doen en dat ik maar natuurlijke rustgevende druppels moest gaan halen bij de Albert Heijn.
Met een verslagen gevoel, besloot ik dat het zo niet langer kon. Ik ben aan mezelf gaan werken en ben de rust gaan opzoeken.
Na een jaar lang te vechten en groeien voor mezelf en voor niemand anders, vond ik die rust eindelijk. Emetofobie nog steeds aanwezig op de achtergrond, maar niet mee zo luid als eerst. Ik kon genieten van het leven met hier en daar wat angst, maar ik maakte wel stappen.
Sinds een week merk ik dat ik bergafwaarts ga. Een stressvolle periode in combinatie met 2 confrontaties met braaksel en overgevende mensen (in de trein), maakt dat ik niet meer met het ov durf te reizen. Gister zat ik in de bioscoop, eindelijk naar een film waar ik zo naar heb uitgekeken. Maar ook hier kon ik niet meer van genieten. Wat nou als iemand in deze bioscoopzaal, die helemaal vol zit, moet overgeven? Het idee benauwd me, overheerst me en ik kan het nergens kwijt. Vrienden en familie zijn op de hoogte, maar begrijpen het niet. Ik wil niet dat ze aanpassingen moeten maken door mijn angst. Ik wil zelf geen aanpassingen meer hoeven te maken door de angst.
Elke dag is weer een strijd die zoveel energie kost. Elke dag komt de emetofobie meer en meer naar de voorgrond. Het ging zo goed, ik wil dit niet meer. Ondanks dat het nu minder gaat, wil ik jullie laten weten dat ik niet zal opgeven en zal vechten tegen deze angst. Geïnspireerd door hoe mooi het leven is en de mogelijkheid om daar 100% van te kunnen genieten, zal ik blijven vechten. Hulp zoeken durf ik nog niet. Dat is oké. Ik doe het stapje voor stapje en dan kom ik er wel. Alhoewel het nu enigszins uitzichtloos voelt, geef ik niet op.
Voor alle mensen met emetofobie: houd je sterk en vecht. Jij kan dat echt. Angst hoeft niet je leven te beïnvloeden. Heb vertrouwen in jezelf, dan kom je waar je wil zijn.
Ik weet het nog zo goed. De eerste keer dat mijn broer mij vertelde te vluchten, mijn oren dicht te doen en niet te kijken toen we iemand zagen overgeven op tv. Sinds dien heb ik het niet meer anders gedaan. Deze gewoonte groeide uit tot angst en begon langzaam zijn weg te vinden ik alle dagelijkse dingen die ik deed.
Een tijdje is het heel erg geweest. Na een ingrijpende gebeurtenis in mijn leven kon ik gedurende 2/3 maanden bijna niks meer door de angst. Ik had mezelf aangepraat dat er een brok in mijn keel zat die mij misselijk maakte, waardoor zelfs slikken en eten een opgaven werden. Ik kwam tot een breekpunt en heb ik paniek de huisartsenpost gebeld, die mij vertelde dat ze verder niks voor me konden doen en dat ik maar natuurlijke rustgevende druppels moest gaan halen bij de Albert Heijn.
Met een verslagen gevoel, besloot ik dat het zo niet langer kon. Ik ben aan mezelf gaan werken en ben de rust gaan opzoeken.
Na een jaar lang te vechten en groeien voor mezelf en voor niemand anders, vond ik die rust eindelijk. Emetofobie nog steeds aanwezig op de achtergrond, maar niet mee zo luid als eerst. Ik kon genieten van het leven met hier en daar wat angst, maar ik maakte wel stappen.
Sinds een week merk ik dat ik bergafwaarts ga. Een stressvolle periode in combinatie met 2 confrontaties met braaksel en overgevende mensen (in de trein), maakt dat ik niet meer met het ov durf te reizen. Gister zat ik in de bioscoop, eindelijk naar een film waar ik zo naar heb uitgekeken. Maar ook hier kon ik niet meer van genieten. Wat nou als iemand in deze bioscoopzaal, die helemaal vol zit, moet overgeven? Het idee benauwd me, overheerst me en ik kan het nergens kwijt. Vrienden en familie zijn op de hoogte, maar begrijpen het niet. Ik wil niet dat ze aanpassingen moeten maken door mijn angst. Ik wil zelf geen aanpassingen meer hoeven te maken door de angst.
Elke dag is weer een strijd die zoveel energie kost. Elke dag komt de emetofobie meer en meer naar de voorgrond. Het ging zo goed, ik wil dit niet meer. Ondanks dat het nu minder gaat, wil ik jullie laten weten dat ik niet zal opgeven en zal vechten tegen deze angst. Geïnspireerd door hoe mooi het leven is en de mogelijkheid om daar 100% van te kunnen genieten, zal ik blijven vechten. Hulp zoeken durf ik nog niet. Dat is oké. Ik doe het stapje voor stapje en dan kom ik er wel. Alhoewel het nu enigszins uitzichtloos voelt, geef ik niet op.
Voor alle mensen met emetofobie: houd je sterk en vecht. Jij kan dat echt. Angst hoeft niet je leven te beïnvloeden. Heb vertrouwen in jezelf, dan kom je waar je wil zijn.
Anoniem
> 2 jaar geleden