Hallo allemaal, graag deel ik mijn verhaal. Ik ben 41 jaar en heb altijd kind al de angst voor doodgaan ontwikkeld. De dood van mijzelf en de dood van dierbaren. Eind tienerjaren ontwikkelde ik na een stressvolle periode een paniekstoornis door hartkloppingen / hyperventilatie en de overtuiging dat ik dood zou gaan. Door de jaren heen heel veel paniekaanvallen gehad, medicatie (citalopram) om de scherpe randjes eraf te halen.
Pas sinds enkele jaren weet ik dat mijn angststoornis eigenlijk hypochondrie is. De constante angst dat ik iets met mijn hart heb of kanker heb / krijg. Als ik iets voel in mijn lichaam is het nooit onschuldig, het is altijd direct flink mis…ik kom in een soort bewust weten dat mijn psyche een loopje met mij neemt en rotsvaste overtuiging dat er iets vreselijk mis. Inmiddels heb ik chronische hyperventilatie en dus veel pijn op mijn borst door verkeerd ademhalen en daarmee constant in gevecht met mezelf.
Daar komt tegenwoordig een nieuwe gedachte bij: iedere keer als ik weer een slechte dag / periode heb en er eigenlijk niks is, wanneer weet mijn omgeving dan te herkennen dat er wel echt iets aan de hand is en ze mij serieus moeten nemen. Mijn partner is mijn rots en haalt me er altijd door, maar er altijd vanuit gaan dat het weer eens een van mijn hersenspinsels is kan er dus ook voor zorgen dat er niet gereageerd wordt terwijl het wel zou moeten…
Na 20 jaar ben ik af en toe zo moe van dit alles, het beheerst af en toe hele dagen waarop ik bijna tot niks kom omdat ik alleen maar in m’n hoofd zit…
Oh en ook de aankomende overgang houdt mij nu al bezig, opvliegers / hartkloppingen / nachtelijk zweten is precies wat mij compleet over een randje kan duwen…de gedachte dat ik straks een periode krijg waarin dit gewoon voorkomt geeft me nu al angst…
Pas sinds enkele jaren weet ik dat mijn angststoornis eigenlijk hypochondrie is. De constante angst dat ik iets met mijn hart heb of kanker heb / krijg. Als ik iets voel in mijn lichaam is het nooit onschuldig, het is altijd direct flink mis…ik kom in een soort bewust weten dat mijn psyche een loopje met mij neemt en rotsvaste overtuiging dat er iets vreselijk mis. Inmiddels heb ik chronische hyperventilatie en dus veel pijn op mijn borst door verkeerd ademhalen en daarmee constant in gevecht met mezelf.
Daar komt tegenwoordig een nieuwe gedachte bij: iedere keer als ik weer een slechte dag / periode heb en er eigenlijk niks is, wanneer weet mijn omgeving dan te herkennen dat er wel echt iets aan de hand is en ze mij serieus moeten nemen. Mijn partner is mijn rots en haalt me er altijd door, maar er altijd vanuit gaan dat het weer eens een van mijn hersenspinsels is kan er dus ook voor zorgen dat er niet gereageerd wordt terwijl het wel zou moeten…
Na 20 jaar ben ik af en toe zo moe van dit alles, het beheerst af en toe hele dagen waarop ik bijna tot niks kom omdat ik alleen maar in m’n hoofd zit…
Oh en ook de aankomende overgang houdt mij nu al bezig, opvliegers / hartkloppingen / nachtelijk zweten is precies wat mij compleet over een randje kan duwen…de gedachte dat ik straks een periode krijg waarin dit gewoon voorkomt geeft me nu al angst…
Tamara
> 2 jaar geleden