Samen trainden we om de hoogtevrees te veranderen

Ik kon in openbare gebouwen niet alleen van een hoge trap naar beneden. Gelukkig had ik een creatieve therapeut die de tijd nam om de proef op de som te nemen.

We gingen naar een bibliotheekgebouw met trappen. We namen de lift, dat lukt me goed. Eenmaal uitgestapt op de derde verdieping heb ik niet meer naar buiten gekeken. Samen liepen we naar de trap.

Hij heeft eerst geobserveerd wat ik deed. Ik was me er niet van bewust dat ik al voor ik de trap bereikt had, langs de muur ging lopen, met mijn hand streek ik langs de muur. Toen bij de trap nam ik de bocht al heel nauw, bleef in contact met de stalen platen van de trapleuning voor ik durfde kijken. Het zweet liep langs mijn rug.

Ik hoefde gelukkig niet meteen naar beneden. Hij maakte me bewust van mijn gedrag.

Samen trainden we dit te veranderen, herhalen, herhalen, herhalen, net zolang totdat ik me goed bewust was van het rustig worden van mijn ademhaling en ik zonder aanraken van de muur en de stalen platen tot aan de bovenkant van de trap durfde gaan.

En ineens liep ik naar beneden. Nog wel met het zweet op mijn rug, maar ik ging. Wauw. Dat was super. Ik ben er nog dankbaar om dat we dit gewoon bij een hoge trap hebben kunnen oefenen i.p.v. theoretisch op een stoel in zijn kamer.

Dus als je last hebt, zoek een fijne therapeut! Dat helpt echt, zonde om je tijd te verspillen in je eentje en bang te zijn voor de angst.