Hey lieve lotgenoten,
Mijn naam is Esther en ik ben 25 jaar. De eerste “paniekaanval” is bij mij ontstaan toen ik een bad trip had in een enorm drukke omgeving. Never do drugs they say, maar de combinatie groepsdruk en de gedachten “je moet t eens geprobeerd hebben” trok mij over de drempel. Nu achteraf, was ik deze ervaring liever kwijt dan rijk. Ik heb sindsdien (is nu ongeveer 2 jaar geleden) op en aan paniekaanvallen. Eerst in drukke restaurants, winkels en verjaardagen. Daarna ook gewoon als ik naar wat vrienden ging. En nu is het zover gekomen dat ik het krijg op de bank thuis wanneer ik samen met mijn vriend een serie aan het kijken ben. Het beïnvloed dus in zekere zin mijn leven, en dat wil ik niet langer toelaten. Mijn gevoelens wanneer ik het krijg is aan het begin dat opgefokte gevoel, snelle pols, druk op de borst en mijn keel lijkt dichtgeknepen te zijn. De paniekaanval van gisterenavond thuis, heeft zo’n 2-2,5 uur geduurd. Ik probeer het te negeren en soms ook te accepteren.. maar op een of andere manier krijg ik mijn hoofd niet zover dat het mijn lichaam niet in de vecht stand zet.
Ik zit eraan te denken om naar de huisarts te gaan.. maar ook dat vind ik best spannend. Ik wil niet in zo’n molen terecht komen.
Hebben jullie tips/tricks? Of iets van advies? Al is het maar even een gesprekje met iemand die hier ook last van heeft.. ik voel me best alleen in deze strijd.
Veel liefs & fijne zondag.
Esther
Mijn naam is Esther en ik ben 25 jaar. De eerste “paniekaanval” is bij mij ontstaan toen ik een bad trip had in een enorm drukke omgeving. Never do drugs they say, maar de combinatie groepsdruk en de gedachten “je moet t eens geprobeerd hebben” trok mij over de drempel. Nu achteraf, was ik deze ervaring liever kwijt dan rijk. Ik heb sindsdien (is nu ongeveer 2 jaar geleden) op en aan paniekaanvallen. Eerst in drukke restaurants, winkels en verjaardagen. Daarna ook gewoon als ik naar wat vrienden ging. En nu is het zover gekomen dat ik het krijg op de bank thuis wanneer ik samen met mijn vriend een serie aan het kijken ben. Het beïnvloed dus in zekere zin mijn leven, en dat wil ik niet langer toelaten. Mijn gevoelens wanneer ik het krijg is aan het begin dat opgefokte gevoel, snelle pols, druk op de borst en mijn keel lijkt dichtgeknepen te zijn. De paniekaanval van gisterenavond thuis, heeft zo’n 2-2,5 uur geduurd. Ik probeer het te negeren en soms ook te accepteren.. maar op een of andere manier krijg ik mijn hoofd niet zover dat het mijn lichaam niet in de vecht stand zet.
Ik zit eraan te denken om naar de huisarts te gaan.. maar ook dat vind ik best spannend. Ik wil niet in zo’n molen terecht komen.
Hebben jullie tips/tricks? Of iets van advies? Al is het maar even een gesprekje met iemand die hier ook last van heeft.. ik voel me best alleen in deze strijd.
Veel liefs & fijne zondag.
Esther
Esther
> 2 jaar geleden