Tijdens de klachten denk ik oprecht dat ik dood ga

Ik type dit op het moment van mijn zoveelste dieptepunt. Ik ben een normale en vrolijke jongen maar op het moment dat ik iets afwijkends bespeur in of op mijn lichaam dan word ik een ander mens. Nu heb ik bijvoorbeeld als ik eten door slik dat het raar voelt in mijn buik (een soort pijn). Ik ben naar de dokter geweest en die zei natuurlijk, probeer eens een rennie ofzo.

Achteraf denk ik altijd, zie je wel dat het niks is. Tijdens de klachten denk ik oprecht dat ik dood ga. ik schrijf nog net geen afscheidsbrieven. Ik word er knettergek van. Mijn pa heeft het ook en die slikt seroxat. Ik ben van plan om er op eigen kracht uit te komen (ik studeer notabene psychologie) maar het is erg lastig. Het voelt soms alsof het een verloren strijd is die ik aanga.