Vanaf dat moment durfde ik niet ver meer van huis

Sinds anderhalf jaar heb ik agorafobie.
Het begon met claustrofobie, niet in een lift durven, geen deuren op slot doen, maar ook in de bioscoop als de deuren dicht gingen en het licht uit, dan greep het me aan.

Met de jaren kwam er angst voor de snelweg bij. Dus die vermijden en dit goed te praten door ervaren dat de weggetjes achterlangs veel mooier zijn en je dan veel meer plaatsen en mooie natuurgebieden ontdekt.

Tot ik twee jaar geleden een paniek aanval kreeg op een weg met maar heel weinig afslagen. Ik begon tegen m'n partner te schelden omdat ik in paniek raakte, zij stapte de auto uit, ik reed alleen weg, maar raakte in paniek omdat ik haar niet terug kon vinden. Ik moest uit de auto stappen, op de grond zitten, met m'n hoofd tussen m'n benen om m'n lichaam onder controle te krijgen.

Vanaf dat moment durfde ik niet ver meer van huis. Uiteindelijk durfde ik de deur niet meer uit en moet m'n inmiddels ex partner continu bij me zijn. Dit heeft zo'n negatieve weerslag op m'n zelfbeeld, maar ook op m'n levenslust.

Ik ben gelukkig nog steeds wel vrolijk en probeer te genieten van de kleine dingen. Maar je wereld wordt zo ontzettend klein!

Zijn er hier mensen met positieve ervaringen, goede therapie hebben ontdekt of anderszins mogelijkheden?