5-8-2021 (datum dat ik dit schrijf)
Hallo allemaal. Ik ben 29 jaar en heb mijn hele leven al emetofobie. Ik heb al vanaf mijn tiende ofzo al niet meer overgegeven.
Eerst was het niet zo extreem. Toen lette ik ook wel op met alles maar het beheerste mijn leven nog niet echt.
In oktober 2014 kreeg ik voor de eerste keer een paniekaanval. (Reden had niet met overgeven te maken). Sinds die tijd had ik een paar keer per paar wel eens last van een paniekaanval of hyperventilatie.
Pas in 2018/2019 begon mijn fobie erger te worden. Toen kreeg ik veel paniekaanvallen en hyperventilatie. 1 of 2 keer gehad dat ik zo misselijk werd door de paniekaanval dat ik echt bijna moest overgeven.
En nu dit jaar alleen al heb ik mij al zo vaak slecht gevoeld. Ik ben constant misselijk. Niet altijd overdreven misselijk. Maar het is er wel.
Ik hoef maar iets te voelen en ik krijg een paniekaanval waardoor ik enorm misselijk word. Ik kijk sowieso altijd op de houdbaarheidsdatum, en als iets al langer dan 2 dagen open is hoef ik het niet. Mijn moeder kan zich hier nogal aan storen.
Zieke mensen kom ik niet bij in de buurt.
Mijn neefje heeft pasgeleden een aantal keren overgegeven bij ons, toen ben ik weggelopen naar een andere kamer..
Mijn gedachte is constant 'wat als'. En ik denk dat veel mensen met emetofobie dat hebben. Als ik niet zo vaak paniekaanvallen had, zou ik ook veel minder misselijk zijn. Maar het is zo lastig om af te komen van paniekaanvallen..
Ik heb dit jaar al zeker 4 keer gehad toen ik ergens anders was dan thuis, dat ik super misselijk was (door een paniekaanval) en echt dacht dat ik moest overgeven. Op dat moment kan ik ook niet kalmeren omdat ik denk dat ik alert moet blijven, want stel dat je moet overgeven. Waar ga je heen als er geen toilet in de buurt is?
Ik heb ook geen idee waarom ik zo bang ben. Is het voor de misselijkheid? Is het voor het overgeven zelf? Is het dat ik niet weet hoe ik mij erna zal voelen? Of is het omdat het zo lang geleden is dat ik niet meer weet hoe het is?
Ik heb echt totaal geen idee.
En dat maakt het lastig voor mij om dit te snappen.
Ik hou zelf een dagboekje bij dat als ik mij slecht voel, dat ik dat opschrijf, zodat ik het van mij af kan schrijven.
Het werkt wel even een beetje om te kalmeren omdat je dan met iets anders bezig bent.
Dus ik hoop dat ik hier ooit vanaf kom of in ieder geval minder last ga krijgen want dit is echt niet leuk meer..
x
Hallo allemaal. Ik ben 29 jaar en heb mijn hele leven al emetofobie. Ik heb al vanaf mijn tiende ofzo al niet meer overgegeven.
Eerst was het niet zo extreem. Toen lette ik ook wel op met alles maar het beheerste mijn leven nog niet echt.
In oktober 2014 kreeg ik voor de eerste keer een paniekaanval. (Reden had niet met overgeven te maken). Sinds die tijd had ik een paar keer per paar wel eens last van een paniekaanval of hyperventilatie.
Pas in 2018/2019 begon mijn fobie erger te worden. Toen kreeg ik veel paniekaanvallen en hyperventilatie. 1 of 2 keer gehad dat ik zo misselijk werd door de paniekaanval dat ik echt bijna moest overgeven.
En nu dit jaar alleen al heb ik mij al zo vaak slecht gevoeld. Ik ben constant misselijk. Niet altijd overdreven misselijk. Maar het is er wel.
Ik hoef maar iets te voelen en ik krijg een paniekaanval waardoor ik enorm misselijk word. Ik kijk sowieso altijd op de houdbaarheidsdatum, en als iets al langer dan 2 dagen open is hoef ik het niet. Mijn moeder kan zich hier nogal aan storen.
Zieke mensen kom ik niet bij in de buurt.
Mijn neefje heeft pasgeleden een aantal keren overgegeven bij ons, toen ben ik weggelopen naar een andere kamer..
Mijn gedachte is constant 'wat als'. En ik denk dat veel mensen met emetofobie dat hebben. Als ik niet zo vaak paniekaanvallen had, zou ik ook veel minder misselijk zijn. Maar het is zo lastig om af te komen van paniekaanvallen..
Ik heb dit jaar al zeker 4 keer gehad toen ik ergens anders was dan thuis, dat ik super misselijk was (door een paniekaanval) en echt dacht dat ik moest overgeven. Op dat moment kan ik ook niet kalmeren omdat ik denk dat ik alert moet blijven, want stel dat je moet overgeven. Waar ga je heen als er geen toilet in de buurt is?
Ik heb ook geen idee waarom ik zo bang ben. Is het voor de misselijkheid? Is het voor het overgeven zelf? Is het dat ik niet weet hoe ik mij erna zal voelen? Of is het omdat het zo lang geleden is dat ik niet meer weet hoe het is?
Ik heb echt totaal geen idee.
En dat maakt het lastig voor mij om dit te snappen.
Ik hou zelf een dagboekje bij dat als ik mij slecht voel, dat ik dat opschrijf, zodat ik het van mij af kan schrijven.
Het werkt wel even een beetje om te kalmeren omdat je dan met iets anders bezig bent.
Dus ik hoop dat ik hier ooit vanaf kom of in ieder geval minder last ga krijgen want dit is echt niet leuk meer..
x
Vrouw, 29
> 2 jaar geleden