Na een tiental dagen rond te hebben gelopen met een gevoel van elektrische geladenheid in mijn onderste ledematen en een duidelijk teken van Lhermitte, ben ik uiteindelijk naar de spoeddienst gegaan. Ik onderging er de vreselijkste onderzoeken, lumbaal punctie, verschillende bloedonderzoeken, twee CT’s, twee MRI’s. Uiteindelijk kwam uit al deze onderzoeken naar voren dat ik een ontsteking heb op mijn ruggenmerg, cervicaal. Myelitis. Ik kreeg vijf dagen opname en een zware cortisonebehandeling om de ontsteking te remmen. Nu vinden ze niet wat dit veroorzaakt heeft. MS, NMO en nog wat auto-immuunziekten passeerden de revue. Uit het lumbaal vocht en bloedonderzoek konden ze geen bevestiging hiervoor vinden. Ergens in mijn ontslagbrief las ik ook dat een tumor niet geheel uit te sluiten is. De neuroloog gaf aan dat dit erg onwaarschijnlijk is, maar wel moet opgevolgd worden. Dit is nu net wat mij verlamd van angst. Eerlijk gezegd -hoe erg ook- had ik gehoopt dat er OCB’s waren gevonden die MS konden bevestigen, dan wist ik het ten minste, maar dit is dus niet het geval. MS is overigens ook nog niet van de baan, want dit zou een allereerste uiting kunnen geweest zijn. Er bestaat ook een kans dat het door een of andere infectie of bacterie is veroorzaakt die intussen niet meer is terug te vinden in het bloed. Maar jullie begrijpen wel dat ik helemaal niet meer in staat ben om te functioneren. Mijn gedachten gaan alle kanten (vooral de slechte) op en ik hou dit, zelfs met de kalmeerpillen die ik intussen neem, niet veel langer nog vol.
-
Myelitis
Momenteel beleef ik de ergste drie weken van mijn leven. Ik ben altijd al bang geweest voor ziektes, maar dit keer lijkt mijn angst niet ongegrond.
Na een tiental dagen rond te hebben gelopen met een gevoel van elektrische geladenheid in mijn onderste ledematen en een duidelijk teken van Lhermitte, ben ik uiteindelijk naar de spoeddienst gegaan. Ik onderging er de vreselijkste onderzoeken, lumbaal punctie, verschillende bloedonderzoeken, twee CT’s, twee MRI’s. Uiteindelijk kwam uit al deze onderzoeken naar voren dat ik een ontsteking heb op mijn ruggenmerg, cervicaal. Myelitis. Ik kreeg vijf dagen opname en een zware cortisonebehandeling om de ontsteking te remmen. Nu vinden ze niet wat dit veroorzaakt heeft. MS, NMO en nog wat auto-immuunziekten passeerden de revue. Uit het lumbaal vocht en bloedonderzoek konden ze geen bevestiging hiervoor vinden. Ergens in mijn ontslagbrief las ik ook dat een tumor niet geheel uit te sluiten is. De neuroloog gaf aan dat dit erg onwaarschijnlijk is, maar wel moet opgevolgd worden. Dit is nu net wat mij verlamd van angst. Eerlijk gezegd -hoe erg ook- had ik gehoopt dat er OCB’s waren gevonden die MS konden bevestigen, dan wist ik het ten minste, maar dit is dus niet het geval. MS is overigens ook nog niet van de baan, want dit zou een allereerste uiting kunnen geweest zijn. Er bestaat ook een kans dat het door een of andere infectie of bacterie is veroorzaakt die intussen niet meer is terug te vinden in het bloed. Maar jullie begrijpen wel dat ik helemaal niet meer in staat ben om te functioneren. Mijn gedachten gaan alle kanten (vooral de slechte) op en ik hou dit, zelfs met de kalmeerpillen die ik intussen neem, niet veel langer nog vol.Anoniem21-07-2024-
Goedemorgen, ik lees dit verhaal maar zie dat er geen reacties zijn. Ik vroeg me af hoe het nu gaat? Ik ben extreem hypochonder en zoek naar verhalen van mensen waarbij toch iets blijkt te zijn. Aangezien ik zo overtuigd ben dat ik echt iets heb. Wat gebeurt er als het echt zo is. Een soort van opluchting of extreme angst die niet te bedwingen is.
Hoop trouwens dat je weer beter bent🙏🏼Shogy29-09-2024 - Alle reacties weergeven...
-
Hoi Shogy!
Het gaat weer goed met mij, dank je wel. Ik heb angsten doorstaan die ik nooit eerder heb gekend in die drie weken tot maand. Er bleek inderdaad iets te zijn, wat precies zal de tijd moeten uitwijzen. Het is in elk geval “iets” neuroinflammatoir en in het beste geval is het iets eenmalig; MS kan ook, of een ander soort neurologisch auto-immuunaandoening. Daar ga ik voor mijn eigen mentaal welzijn gewoon van uit dat het eenmalig is geweest; het heeft geen zin om me er zorgen in te maken of en wanneer het terugkeert. Ik ben wel alerter op lichamelijke gewaarwordingen nu en ben me veel bewuster van de mind-body connectie dan voorheen, waardoor ik wel het gevoel heb dat ik zelf ook (tot op zekere hoogte) in de hand heb hoe mijn lichaam gaat reageren. Wat ik het meest traumatiserend van al vond was mijn verblijf in het ziekenhuis en de navolgende onderzoeken. Het is in de geneeskunde zo dat ze bij de meest ernstige mogelijkheden beginnen en dat dan één voor één trachten uit te sluiten. Komt daarbij dat er nooit wat met 100% zekerheid kan worden vastgesteld of uitgesloten. Vooral dat vond en vind ik lastig. Maar goed, anderzijds ben ik van mening dat ik er nog ben, dat ik momenteel goed functioneer (hout vasthouden). Ik zie het als signaal van mijn lichaam dat ik verkeerd bezig was (chronische stress, slechte voeding,…) en dat mijn lichaam gewoon stop heeft gezegd. In die zin heb ik er - naast het mentaal traumatiserend effect dat ik samen met een psycholoog nog aan het verwerken ben - wel iets positiefs aan overgehouden. Je ziet alles plots in perspectief; wat is belangrijk en wat is totaal onbelangrijk. Tot slot heb ik ook heel veel boeken gelezen, geschreven door artsen. Wat ik onthouden heb is dat ons lichaam ingenieus in elkaar zit, maar dat er bij ieder van ons zeker en vast wel “iets” is dat mis is en op een gegeven moment wel of niet naar boven komt. Dat helpt wel om te relativeren.Anoniem02-10-2024
-
Forum Hypochondrie - forum lotgenoten
Dit is een verhaal uit het forum Hypochondrie.
Lees meer verhalen over Hypochondrie
Meer ondersteuning nodig?
Therapie bij Hypochondrie
Op zoek naar tips?
Tips bij hypochondrie