Mijn eerste bloosherinning is van toen ik in groep 3 zat. Ik zat in de kring en kreeg het woord. Hoe mijn weekend was geweest. Ik herinner me (ik was 5) dat ik naar het plafond staarde omdat ik niet wilde dat iemand zag dat ik zo rood werd. De jaren daarop heb ik er weinig herinneringen van. Op de middelbare school had ik er ook wel last van, maar was het nog geen grote angst, meer vervelend. Als ik de beurt kreeg, als vriendinnen over mij grapte.. ik werd rood. Toen ik ging studeren en stage ging lopen, ging het mis. Ik was erg onzeker en verlegen. In vergaderingen als ik het woord kreeg, ging het mis. Ik werd vuurrood en raakte hiervan in paniek. Stotteren, geen lucht krijgen, bonkend hart. Wat voor mij extra traumatiserend is geweest, is dat er vervelend op werd gereageerd. Mijn stage begeleider gaf aan dat ik nou eenmaal pech had dat ik zo snel rood werd. Een psychiater notabene die bij de vergaderingen zat, gaf aan dat ik zo kundig ben maar dat het zo jammer is dat ik zo een onzeker kippetje ben. Hier maakte ik de koppeling dat o.a. rood worden, slecht is. Voor vergaderingen moest ik overgeven van de spanning en het breidde zich uit naar kleinere overleggen, en zelfs 1 op 1.
Ik ben nu 31 en zit vanaf mijn 19e in therapie. Ik heb van alles gehad, CGT, EMDR, medicatie en nog meer therapieen. Afgelopen 3 jaar ging het erg goed, toen ik begon met citalopram. Het gaf mij zelfvertrouwen. Omdat het zo goed ging ben ik afgebouwd. Ook omdat ik het echt aan wil gaan, de onderliggende pijn van minderwaardigheid. Ik ben er opener over geworden en noem het paniek aanvallen. De angst voor blozen, kan ik nog niet eens hardop uitspreken. Mijn collega's weten ervan, mijn beste vrienden ook.
Ik start weer met EMDR therapie en nu gericht op zowel verleden, als het toekomstige beeld waar ik bang voor ben. Ik hoop op het beste, want het is een slopende angst, wat zorgt voor hopeloze en depressieve gevoelens. Ik zou het zo fijn vinden om hier mensen over te spreken. Ik hoor te vaak "ik begrijp het niet, waarom ben je nou zo bang?".
Liefs.
Ik ben nu 31 en zit vanaf mijn 19e in therapie. Ik heb van alles gehad, CGT, EMDR, medicatie en nog meer therapieen. Afgelopen 3 jaar ging het erg goed, toen ik begon met citalopram. Het gaf mij zelfvertrouwen. Omdat het zo goed ging ben ik afgebouwd. Ook omdat ik het echt aan wil gaan, de onderliggende pijn van minderwaardigheid. Ik ben er opener over geworden en noem het paniek aanvallen. De angst voor blozen, kan ik nog niet eens hardop uitspreken. Mijn collega's weten ervan, mijn beste vrienden ook.
Ik start weer met EMDR therapie en nu gericht op zowel verleden, als het toekomstige beeld waar ik bang voor ben. Ik hoop op het beste, want het is een slopende angst, wat zorgt voor hopeloze en depressieve gevoelens. Ik zou het zo fijn vinden om hier mensen over te spreken. Ik hoor te vaak "ik begrijp het niet, waarom ben je nou zo bang?".
Liefs.
Anne