Lieve iedereen die dit leest, ik hoop dat jullie je iets minder alleen kunnen voelen door mijn verhaal, ervaringen en ook tips te lezen.
Momenteel zit ik in mijn derde relatie. Ik ben 24 jaar oud. Mijn eerste relatie duurde van mijn 14e tot mijn 18e, de tweede van ongeveer 20 tot 22, en nu dus de derde die nu precies op 5 maanden zit!
Ik heb eigenlijk nooit echt door gehad dat ik last had van verlatingsangst tot ongeveer een maand geleden. Mijn verlatingsangst zie ik vooral terug in:
- Angst als er afstand is, zowel fysiek als ook bijvoorbeeld niks horen van mijn vriend op WhatsApp. En dan heb ik het over een tijd van 4 uur, dus dat zou prima moeten kunnen dat iemand binnen die tijd niet reageert. Maar ik check constant mijn telefoon.
- Een enorm verdriet op het moment dat hij ervoor kiest om iets anders te doen dan bij mij zijn
- Heel erg jaloers op andere meiden, of het nou bekenden zijn of niet. Maar ook jaloers op anderen die aandacht van hem krijgen, ook als het geen meiden zijn.
- Woede, die er dan in één keer uitkomt. In elke relatie wel een keer ervaren, dus nu zie ik het patroon ook.
Verder ook het volgende
- Minderwaardigheidsgevoel
- Mijn grenzen oprekken
- Niet eerlijk durven uitspreken wat ik nou echt vind of wil vanuit de angst dat ik niet geaccepteerd word
- Het gevoel dat ik steeds meer mezelf en mijn zelfliefde verlies omdat mijn aandacht zo gevestigd is op aandacht van hem krijgen
- Ten alle tijden beschikbaar willen zijn voor als hij samen wat wil doen
- 24/7 bezig met onze relatie en met hem. Mijn aandacht is constant bij hem.
Wat ik tot nu toe heb gedaan is het vooral uitspreken... met hem heb ik het er veel over en hij support me enorm. Met uitspreken bedoel ik echt de waarheid vertellen, dus alles wat hierboven staat, het diepste van het diepste.
Daarnaast helpt het mij enorm om te begrijpen waar het vandaan komt, ik merk dat ik er dan beter mee om kan gaan.
Jezelf en je ouders/opvoeders vergeven helpt ook, niemand doet de ander pijn omdat diegene het zo graag wil. We dragen allemaal onze eigen pijn en soms ook de pijn van onze voorouders. Door dit te beseffen kan ik het ook meer los laten, en dat geef ook meer lucht.
Wat voor mij ook helpt is al mijn moed te verzamelen en beetje voor beetje mijn grenzen aan te geven, vanuit zelfliefde, niet vanuit het willen controleren van mijn vriend. En wat gebeurt er tot mijn verrassing, het wordt begrepen en het is helemaal oké. En zo laat ik mezelf beetje voor beetje meer toe in wat mijn grenzen en behoeften zijn.
Tip 1
Ik heb een ontzettend goed boek ontvangen 'Liefdesbang' dat gaat over verlating en bindingsangst. En ik raad hem enorm aan. Als je op zoek bent naar inzicht en tips is het de moeite waard.
Tip 2
Daarnaast heb ik in mijn single periode ook het boek 'Anxiously attached' gelezen, waar hele goede meditaties in staan en de tip om affirmaties te luisteren, niet iedereens favoriet maar heeft mij wel een beetje geholpen.
Tip 3
Huil. Het is zo moeilijk, maar tegelijkertijd ook zo bevrijdend om jezelf de ruimte te geven om te rouwen om alles wat je hebt gemist, hoe erg je best je ouders ook hebben gedaan of niet. Vaak heb je niet kunnen treuren of troost kunnen vinden mo de dingen die je hebt gemist. Maar jezelf de ruimte geven en bij jezelf te zijn om al je emoties te voelen is helend.
Ik ben benieuwd hoe jullie het ervaren en of jullie nog tips hebben om toe te voegen aan de lijst!
Momenteel zit ik in mijn derde relatie. Ik ben 24 jaar oud. Mijn eerste relatie duurde van mijn 14e tot mijn 18e, de tweede van ongeveer 20 tot 22, en nu dus de derde die nu precies op 5 maanden zit!
Ik heb eigenlijk nooit echt door gehad dat ik last had van verlatingsangst tot ongeveer een maand geleden. Mijn verlatingsangst zie ik vooral terug in:
- Angst als er afstand is, zowel fysiek als ook bijvoorbeeld niks horen van mijn vriend op WhatsApp. En dan heb ik het over een tijd van 4 uur, dus dat zou prima moeten kunnen dat iemand binnen die tijd niet reageert. Maar ik check constant mijn telefoon.
- Een enorm verdriet op het moment dat hij ervoor kiest om iets anders te doen dan bij mij zijn
- Heel erg jaloers op andere meiden, of het nou bekenden zijn of niet. Maar ook jaloers op anderen die aandacht van hem krijgen, ook als het geen meiden zijn.
- Woede, die er dan in één keer uitkomt. In elke relatie wel een keer ervaren, dus nu zie ik het patroon ook.
Verder ook het volgende
- Minderwaardigheidsgevoel
- Mijn grenzen oprekken
- Niet eerlijk durven uitspreken wat ik nou echt vind of wil vanuit de angst dat ik niet geaccepteerd word
- Het gevoel dat ik steeds meer mezelf en mijn zelfliefde verlies omdat mijn aandacht zo gevestigd is op aandacht van hem krijgen
- Ten alle tijden beschikbaar willen zijn voor als hij samen wat wil doen
- 24/7 bezig met onze relatie en met hem. Mijn aandacht is constant bij hem.
Wat ik tot nu toe heb gedaan is het vooral uitspreken... met hem heb ik het er veel over en hij support me enorm. Met uitspreken bedoel ik echt de waarheid vertellen, dus alles wat hierboven staat, het diepste van het diepste.
Daarnaast helpt het mij enorm om te begrijpen waar het vandaan komt, ik merk dat ik er dan beter mee om kan gaan.
Jezelf en je ouders/opvoeders vergeven helpt ook, niemand doet de ander pijn omdat diegene het zo graag wil. We dragen allemaal onze eigen pijn en soms ook de pijn van onze voorouders. Door dit te beseffen kan ik het ook meer los laten, en dat geef ook meer lucht.
Wat voor mij ook helpt is al mijn moed te verzamelen en beetje voor beetje mijn grenzen aan te geven, vanuit zelfliefde, niet vanuit het willen controleren van mijn vriend. En wat gebeurt er tot mijn verrassing, het wordt begrepen en het is helemaal oké. En zo laat ik mezelf beetje voor beetje meer toe in wat mijn grenzen en behoeften zijn.
Tip 1
Ik heb een ontzettend goed boek ontvangen 'Liefdesbang' dat gaat over verlating en bindingsangst. En ik raad hem enorm aan. Als je op zoek bent naar inzicht en tips is het de moeite waard.
Tip 2
Daarnaast heb ik in mijn single periode ook het boek 'Anxiously attached' gelezen, waar hele goede meditaties in staan en de tip om affirmaties te luisteren, niet iedereens favoriet maar heeft mij wel een beetje geholpen.
Tip 3
Huil. Het is zo moeilijk, maar tegelijkertijd ook zo bevrijdend om jezelf de ruimte te geven om te rouwen om alles wat je hebt gemist, hoe erg je best je ouders ook hebben gedaan of niet. Vaak heb je niet kunnen treuren of troost kunnen vinden mo de dingen die je hebt gemist. Maar jezelf de ruimte geven en bij jezelf te zijn om al je emoties te voelen is helend.
Ik ben benieuwd hoe jullie het ervaren en of jullie nog tips hebben om toe te voegen aan de lijst!
Marianne
01-06-2025