Hoi allemaal,
Ik wil graag mijn verhaal delen in de hoop op herkenning, steun of misschien zelfs een succesverhaal.
Het begon in januari 2024, met één angstaanval die mijn hele leven op z'n kop zette. Daarvoor had ik sinds 2022 af en toe last van hartkloppingen, meestal 's avonds of 's nachts in bed. Het belemmerde mijn dagelijks leven toen nog nauwelijks. Maar sinds die ene aanval ben ik constant alert, met één overheersende angst: iets met mijn hart, zoals een hartaanval.
Uit pure wanhoop wist ik op een gegeven moment niet meer wat ik moest doen. In 2023 had ik nog een holteronderzoek (had toen geen hele heftige angst) waaruit bleek dat mijn hart gezond is. Wel zagen ze overslagen en hartkloppingen, waarschijnlijk veroorzaakt door stress. Ik ben namelijk iemand die heel veel piekert en me druk maakt over anderen. De arts verzekerde me dat het ongevaarlijk was.
In 2024 begon ik met therapie, en er werd mij escitalopram voorgeschreven. Ik ben altijd erg terughoudend geweest met medicatie en vertikte het, maar ik kon niet meer. De opstart was heel heftig, met nare bijwerkingen, maar ik ben er toch mee doorgegaan. Ik slik nu 10 mg en wil eigenlijk niet omhoog, omdat ik bang ben dat de medicatie invloed heeft op mijn hart. Ook is een andere reden dat ik hier zelf mee wil leren omgaan.
In juli 2024 kreeg ik nog een keer een holter, en in maart 2025 ben ik naar een hartkliniek geweest voor een echo en hartfilmpje. Alles was wederom goed. De cardioloog stelde nog een extra holter en inspanningstest voor, puur ter geruststelling, maar dat heb ik uiteindelijk afgewezen. Ik merkte dat ik steeds opnieuw bevestiging bleef zoeken, en dat helpt me uiteindelijk niet verder.
Ik leef nu al anderhalf jaar in continue angst. Ik schrik vaak 's nachts wakker met heftige hartkloppingen, alsof ik een marathon heb gelopen. De angst dat er tóch iets mis is, of dat de medicatie mijn hart schaadt, blijft aanwezig.
Inmiddels ben ik overgestapt naar een andere therapeut, waarbij het iets beter lijkt aan te slaan. Toch blijf ik het gevoel houden dat ik in een overlevingsstand zit. Ik werk zelf in de zorg, en stoppen is voor mij geen optie, ik ben bang dat ik dan helemaal in een gat val. Maar ik sta altijd 'aan', ik check mijn hartslag constant, en voel me compleet uitgeput.
Is er iemand hier die dit herkent? Of misschien iemand met een succesverhaal iemand die er wél uit is gekomen? Alle tips of ervaringen zijn welkom.
Liefs,
Ik wil graag mijn verhaal delen in de hoop op herkenning, steun of misschien zelfs een succesverhaal.
Het begon in januari 2024, met één angstaanval die mijn hele leven op z'n kop zette. Daarvoor had ik sinds 2022 af en toe last van hartkloppingen, meestal 's avonds of 's nachts in bed. Het belemmerde mijn dagelijks leven toen nog nauwelijks. Maar sinds die ene aanval ben ik constant alert, met één overheersende angst: iets met mijn hart, zoals een hartaanval.
Uit pure wanhoop wist ik op een gegeven moment niet meer wat ik moest doen. In 2023 had ik nog een holteronderzoek (had toen geen hele heftige angst) waaruit bleek dat mijn hart gezond is. Wel zagen ze overslagen en hartkloppingen, waarschijnlijk veroorzaakt door stress. Ik ben namelijk iemand die heel veel piekert en me druk maakt over anderen. De arts verzekerde me dat het ongevaarlijk was.
In 2024 begon ik met therapie, en er werd mij escitalopram voorgeschreven. Ik ben altijd erg terughoudend geweest met medicatie en vertikte het, maar ik kon niet meer. De opstart was heel heftig, met nare bijwerkingen, maar ik ben er toch mee doorgegaan. Ik slik nu 10 mg en wil eigenlijk niet omhoog, omdat ik bang ben dat de medicatie invloed heeft op mijn hart. Ook is een andere reden dat ik hier zelf mee wil leren omgaan.
In juli 2024 kreeg ik nog een keer een holter, en in maart 2025 ben ik naar een hartkliniek geweest voor een echo en hartfilmpje. Alles was wederom goed. De cardioloog stelde nog een extra holter en inspanningstest voor, puur ter geruststelling, maar dat heb ik uiteindelijk afgewezen. Ik merkte dat ik steeds opnieuw bevestiging bleef zoeken, en dat helpt me uiteindelijk niet verder.
Ik leef nu al anderhalf jaar in continue angst. Ik schrik vaak 's nachts wakker met heftige hartkloppingen, alsof ik een marathon heb gelopen. De angst dat er tóch iets mis is, of dat de medicatie mijn hart schaadt, blijft aanwezig.
Inmiddels ben ik overgestapt naar een andere therapeut, waarbij het iets beter lijkt aan te slaan. Toch blijf ik het gevoel houden dat ik in een overlevingsstand zit. Ik werk zelf in de zorg, en stoppen is voor mij geen optie, ik ben bang dat ik dan helemaal in een gat val. Maar ik sta altijd 'aan', ik check mijn hartslag constant, en voel me compleet uitgeput.
Is er iemand hier die dit herkent? Of misschien iemand met een succesverhaal iemand die er wél uit is gekomen? Alle tips of ervaringen zijn welkom.
Liefs,
Anoniem
10-06-2025