Daar gaan we weer.

Ik herken heel erg dat je zegt dat je een nuchter persoon bent met brede interesses, maar dat je wordt tegengehouden door de angst. Ik heb precies hetzelfde en voel me dan ook absoluut niet mezelf. Ik heb gisteren mijn hormoonspiraal eruit laten halen, want ik weet dat je daarvan verhoogde cortisolwaarden krijgt (dus kan het versterken). Plus vind ik dat hormonen gewoon troep zijn en voel je je daardoor al snel niet jezelf. Heb je al wel eens gedacht om naar je anticonceptie/hormonen te kijken eventueel?

Ik herken ook je verhaal, al meer dan 6 maanden verpest ik mijn leven met onbestemde angsten. Geen trauma', gelukkig gezin enz. en toch ziek van angst. Inmiddels slik ik 7 tabletten vanwege allerei bijkomende ellende en niks helpt. Zouden we elkaar kunnen helpen ?? B

Hoi allebei, ik herken jullie verhalen enorm en worstel hier ook mee. Krijg hulp (praktijkondersteuner en fysiotherapeut) en medicatie (sinds kort escitalopram en voor nood oxazepam). Maar het lukt nog niet om stabiel te blijven. Voel me erg schuldig naar mijn gezin toe. Ik heb begripvolle mensen om me heen, maar ook behoefte aan lotgenoten die snappen wat er aan de hand is. Zou graag met jullie in contact komen.

ik ben niet zo n schrijver ik heb helaas geen mensen om me heen waar ik bij terecht kan met mijn angst en paniek 1 week heb ik er heel veel last van en vooral als er nare dingen nog eens voorvallen bv aanvaring met partner veranderingen kan ik niet aan om mijn gedachtes niet de overhand te geven slik ik oxasepam om te slapen ik zou ook graag contact willen

Hoi allemaal,

Op het moment ben ik niet zo goed met schrijven. Maar inmiddels ben ik redelijk stabiel.
Ik heb uiteindelijk een paar weken lorazepam moeten nemen. Maar inmiddels heb ik deze ook helemaal afgebouwd.
Wel heb ik nog voor geval van nood.
Ik reageer best wel heftig op medicijnen en hormonen dus buiten de citalopram wil echt zo min mogelijk en zo kort mogelijk medicijnen nemen.

Ik merkte dat de Lorazepam, zodra een aanval ontstond, me meteen hielp om het te onderdrukken . En inmiddels ben ik dus weer in staat om het op eigen kracht te kunnen.

Klachtenvrij zal ik helaas nooit zijn.

Het "troost" dat meerdere mensen zich in mijn verhaal herkennen. Je gunt dit echt niemand maar het geeft ook een zekere opluchting dat je niet de enige bent en dat je ook echt niets aan kunt doen.

Het schuldgevoel herken ik ook, terwijl mijn man echt lief voor me is en m'n zoontje het gewoon accepteerd. Ook mijn vrienden staan echt voor me klaar.
Maar je voelt je zo'n last voor anderen. Vooral wanneer je ergens bent, iedereen het leuk heeft en jij weer een aanval krijgt.
(Meestal zorg ik dat ik dan zsm thuis kom)

Ik weet niet hoe ik met jullie contact kan krijgen. Dus ik kijk geregeld op dit forum.

Ik wil wel met je contact hebben. Snap je volledig, heb dat ook

onur_1351981@hotmail.com