Ik ben altijd al een erg angstig iemand geweest, maar vooral een giga-hypochoner...meerdere keren per jaar heb ik (volgens mij) wel 1 of andere kanker, en dan ga ik ook volop op zoek op internet, waar mijn angst meestal wel wordt bevestigd...Heb de laatste jaren ook al verschillende onderzoeken moeten ondergaan ivm cystes etc..een hel voor mij...ook bij een controle-mammografie elke 2 jaar zit ik te bibberen van de stress. Nu werd er vorige week een afwijking in mijn baarmoeder gevonden, en ondertussen heb ik al 2 extra onderzoeken moeten ondergaan maar ze kunnen me nog niet geruststellen omdat het geen duidelijk beeld is. Ze hebben een biopsie gedaan en nu moet ik een week wachten op het resultaat. Ik verga echt van de stress...heb enorme huilbuien omdat ik aan het (aller)ergste denk...kanker mét uitzaaiingen. Ik heb namelijk ook veel last van mijn lage onderrug al enkele maanden en ik link dat daaraan natuurlijk....al 'zou' de onderrug ook kunnen te verklaren zijn door de menopauze waar ik sinds enkele maanden in zit. Ik weet ook dat, moest ik het verdikt 'kanker' krijgen, ik daar echt niet mee om kan...mijn handen zweten nu al en de tranen lopen over mijn wangen enkel van het idee al...terwijl ik eigenlijk eerst zou moeten wachten op de uitslag van de biopsie...maar dit is zo slopend. Herkenbaar voor iemand? Ik ben er zó van overtuigd dat het slecht nieuws wordt....maar ben vooral zo bang bang bang....(ps: mijn hypochondrie heeft vermoedelijk te maken met parentificatie, slechte hechting met ouders tijdens opvoeding, maar dat doet uiteindelijk niet ter zake...). Is dit herkenbaar voro iemand? Ik denk dat er ervoor in behandeling wil...want het is niet meer leefbaar...😥
Anoniempje
14-01-2025