Na 45 jaar fulltime werken in het onderwijs, 2 scheidingen overleefd ben ik nu ruim 5 jaar pensionda Na 23 jaar gescheiden van een uiteindelijk, alcoholist en kinderen in de puberteit Na 8 jaar een huis gekocht met een nieuwe partner die na de koop depressief werd en niets meer van zich liet horen. Gelukkig had ik fijn werk en lieve collega's. In 2017 ontmoette ik mijn huidige lief en wij latten en hebben het met elkaar heel fijn. Niets aan de hand zou je zeggen. Maar na de corona ben ik mijn zekerheden kwijt vrijwilligerswerk lag stil, je zag niemand en nu lijkt het wel of ik opnieuw met alles het wiel moet uit zien te vinden Mijn kinderen geven mij kopzorg: scheiden, mijn zoon heeft ook een alcoholprobleem, en een dochter die verkeerde keuzes maakt met een problematische relatie. Hier wil ik mijn lief niet mee belasten, alhoewel hij zeer begripvol is en helpt waar het kan. Maar we willen nu van de leuke dingen genieten, 71 en 72 jaar hebben we verdiend. En daar begin ik met mijn verstopte hypochondrie. Durf niet naar een dokter dus ben mijn eigen dokter. Dan dit, dan dat van darm tot hart. Slecht slapen, 80 x naar de wc en denken dat ik wel snel dood zal gaan in deze negatieve wereld. Maar is dat erg? Ik wil niet de zeur zijn dus praat ik nergens over en pieker rustig verder. Maar intussen voel ik me tamelijk doelloos en blijft er van mijn zelfvertrouwen weinig over. Ik ben toch afgeschreven door mijn leeftijd ik baal hier echt van en de klachten gaan absoluut niet over.
Fleur
> 2 jaar geleden