Ik heb sinds ik 12 ben altijd al last gehad van de angst om ziek te zijn. Mijn jeugd is erg zwaar geweest door mentale en fysieke mishandeling. toen ik 13 was heeft mijn moeder een lever functie uitval gehad waardoor ze bijna overleed , gelukkig is ze hier miraculeus boven op gekomen. zelfs de dokters in het ziekenhuis konden niet verklaren waar het probleem lag.
Toen ik 16 was is een vriend van mij door een aanrijding plotseling overleden, hier heb ik het heel moeilijk mee gehad. De eerste twee weken na het ongeluk had ik elke dag last van paniek aanvallen en derealisaties, ik kon niks anders dan huilen en hyperventileren. sinds dat moment is mijn hypochondrie ook erg toegenomen. De gedachte dat het leven zo iets fragiel is en je ongeacht je leeftijd niet zeker weet dat je morgen wakker word is voor mij nog steeds mijn grootste nachtmerrie.
Nu ben ik 22 en mijn klachten zijn meer intens dan ooit tevoren. het voelt een beetje alsof hoe ouder ik word hoe meer last ik krijg van mijn angst en gedachten. het neemt veel mentale ruimte en zorgt ervoor dat ik vaak mijn dagelijkse taken niet kan uitvoeren. ik controleer mijn lichaam meerdere keren per dag en weet precies wanneer er een bultje bij is gekomen die er de dag ervoor niet was.
ik ben 5 jaar lang naar therapie geweest om mijn mentale gezondheid te verbeteren maar het heeft helaas nog niet geholpen met mijn grootste klacht. Deze angst. Ik heb mij onlangs aangemeld om therapie te krijgen voor mijn hypochondrie omdat ik bij de gedachte van nog 50 jaar zo te moeten leven elke keer hopeloos voel en verdrietig word. Ook krijg ik steeds meer last van suïcidale gedachtes omdat ik geen oplossing weet en gewoon wil dat mijn brein mijn lichaam met rust laat. Ik weet vrij zeker dat ik geen zelfmoord zou plegen omdat de angst voor de dood toch groter blijft dan mijn wil om dood te gaan maar om elke dag die strijd te hebben is zo mentaal vermoeiend.
ik ben blij dat ik deze pagina heb gevonden en ik hoop hier in contact te komen met lotgenoten die ook graag met iemand willen praten.
Toen ik 16 was is een vriend van mij door een aanrijding plotseling overleden, hier heb ik het heel moeilijk mee gehad. De eerste twee weken na het ongeluk had ik elke dag last van paniek aanvallen en derealisaties, ik kon niks anders dan huilen en hyperventileren. sinds dat moment is mijn hypochondrie ook erg toegenomen. De gedachte dat het leven zo iets fragiel is en je ongeacht je leeftijd niet zeker weet dat je morgen wakker word is voor mij nog steeds mijn grootste nachtmerrie.
Nu ben ik 22 en mijn klachten zijn meer intens dan ooit tevoren. het voelt een beetje alsof hoe ouder ik word hoe meer last ik krijg van mijn angst en gedachten. het neemt veel mentale ruimte en zorgt ervoor dat ik vaak mijn dagelijkse taken niet kan uitvoeren. ik controleer mijn lichaam meerdere keren per dag en weet precies wanneer er een bultje bij is gekomen die er de dag ervoor niet was.
ik ben 5 jaar lang naar therapie geweest om mijn mentale gezondheid te verbeteren maar het heeft helaas nog niet geholpen met mijn grootste klacht. Deze angst. Ik heb mij onlangs aangemeld om therapie te krijgen voor mijn hypochondrie omdat ik bij de gedachte van nog 50 jaar zo te moeten leven elke keer hopeloos voel en verdrietig word. Ook krijg ik steeds meer last van suïcidale gedachtes omdat ik geen oplossing weet en gewoon wil dat mijn brein mijn lichaam met rust laat. Ik weet vrij zeker dat ik geen zelfmoord zou plegen omdat de angst voor de dood toch groter blijft dan mijn wil om dood te gaan maar om elke dag die strijd te hebben is zo mentaal vermoeiend.
ik ben blij dat ik deze pagina heb gevonden en ik hoop hier in contact te komen met lotgenoten die ook graag met iemand willen praten.
Jenn
> 2 jaar geleden