Lieve lotgenoten,
Regelmatig lees ik de verhalen op dit forum, en geeft het me steun om te weten dat ik niet de enige ben die worstelt met angst. Ik deel graag een stukje van mijn verhaal met jullie, misschien dat iemand zich ergens in herkent en ook gesteund voelt.
Ik ben 32 jaar, en heb sinds mijn kindertijd last gehad van angst. Dat kwam door een periode waarin ik zelf ernstig ziek werd, ik kreeg netvlies kanker en verloor mijn linkeroog toen ik 4 was. Hoewel ik maar kort behandeld ben (en gelukkig geen chemo bestraling heb hoeven krijgen), is de mentale impact heel groot geweest voor mij. Onzekerheid over mijn uiterlijk, het gevoel hebben dat ik nergens bij hoor, niet goed met mijn leeftijdgenoten om kunnen gaan. Ik worstelde eigenlijk toen al met sociale angst, maar begreep dat toen nog niet. Tegelijkertijd heb ik gelukkig veel vriendjes gehad, ben ik nooit gepest en had ik ook veel vrolijke momenten in mijn jeugd.
Rond mijn 6e werd mijn moeder alleen plotseling ernstig ziek. Ze had uitgezaaide slokdarmkanker met slechte vooruitzichten. Ze was toen pas 38 jaar. Deze periode heb ik zelf helemaal weggestopt, ik kan me er weinig van herinneren. Ik vermoed dat mijn angsten ook hier flink zijn toegenomen, omdat het natuurlijk heftig is om van dichtbij mee te maken dat je moeder ziek is en je haar mogelijk gaat verliezen.
Mijn moeder heeft het gelukkig overleefd, wonder boven wonder sloegen de behandelingen bij haar aan.
Deze gebeurtenissen hebben mij in een constante angst spiraal gebracht. Ik was bang om mensen te verliezen, en raakte ook het contact met mijn eigen gevoelens kwijt. Omdat het allemaal teveel was om te verwerken.
Ik worstel nog dagelijks met angst (met name sociale angst), en de laatste maanden is het steeds meer toegenomen. Ik ben daarom weer begonnen met medicatie sinds vandaag, en sta op een wachtlijst om met een psycholoog te praten. Het heeft lang geduurd voordat ik kon accepteren dat ik echt hulp nodig had, of dat ik überhaupt iets mankeerde. Ik ben eigenlijk heel hard voor mezelf, en vind dat ik gewoon door moet ploeteren, ondanks hoe naar ik me soms voel. Maar ik begrijp steeds meer dat dat averechts werkt. Het is oké dat je soms angstig bent, en het is belangrijk om lief te zijn voor jezelf, en jezelf te accepteren.
Tot slot nog een boekentip, na dit lange verhaal: ‘Activeer je nervus vagus’ van Luc Swinnen.
Regelmatig lees ik de verhalen op dit forum, en geeft het me steun om te weten dat ik niet de enige ben die worstelt met angst. Ik deel graag een stukje van mijn verhaal met jullie, misschien dat iemand zich ergens in herkent en ook gesteund voelt.
Ik ben 32 jaar, en heb sinds mijn kindertijd last gehad van angst. Dat kwam door een periode waarin ik zelf ernstig ziek werd, ik kreeg netvlies kanker en verloor mijn linkeroog toen ik 4 was. Hoewel ik maar kort behandeld ben (en gelukkig geen chemo bestraling heb hoeven krijgen), is de mentale impact heel groot geweest voor mij. Onzekerheid over mijn uiterlijk, het gevoel hebben dat ik nergens bij hoor, niet goed met mijn leeftijdgenoten om kunnen gaan. Ik worstelde eigenlijk toen al met sociale angst, maar begreep dat toen nog niet. Tegelijkertijd heb ik gelukkig veel vriendjes gehad, ben ik nooit gepest en had ik ook veel vrolijke momenten in mijn jeugd.
Rond mijn 6e werd mijn moeder alleen plotseling ernstig ziek. Ze had uitgezaaide slokdarmkanker met slechte vooruitzichten. Ze was toen pas 38 jaar. Deze periode heb ik zelf helemaal weggestopt, ik kan me er weinig van herinneren. Ik vermoed dat mijn angsten ook hier flink zijn toegenomen, omdat het natuurlijk heftig is om van dichtbij mee te maken dat je moeder ziek is en je haar mogelijk gaat verliezen.
Mijn moeder heeft het gelukkig overleefd, wonder boven wonder sloegen de behandelingen bij haar aan.
Deze gebeurtenissen hebben mij in een constante angst spiraal gebracht. Ik was bang om mensen te verliezen, en raakte ook het contact met mijn eigen gevoelens kwijt. Omdat het allemaal teveel was om te verwerken.
Ik worstel nog dagelijks met angst (met name sociale angst), en de laatste maanden is het steeds meer toegenomen. Ik ben daarom weer begonnen met medicatie sinds vandaag, en sta op een wachtlijst om met een psycholoog te praten. Het heeft lang geduurd voordat ik kon accepteren dat ik echt hulp nodig had, of dat ik überhaupt iets mankeerde. Ik ben eigenlijk heel hard voor mezelf, en vind dat ik gewoon door moet ploeteren, ondanks hoe naar ik me soms voel. Maar ik begrijp steeds meer dat dat averechts werkt. Het is oké dat je soms angstig bent, en het is belangrijk om lief te zijn voor jezelf, en jezelf te accepteren.
Tot slot nog een boekentip, na dit lange verhaal: ‘Activeer je nervus vagus’ van Luc Swinnen.
Rianne
24-01-2025