Hoi allemaal, ik ben Rachelle.
Ik zal maar meteen met de deur in huis vallen.
Ik heb sinds mijn 11e levensjaar een angstoornis ontwikkeld ivm de angst om naar buiten te gaan en dan in mijn broek te poepen.
Dit is mij 1x gebeurd en daarna nooit meer.
Ik had een goed leven, was een blij en vrolijk meisje die met haar vriendinnetjes buiten speelde en naar school ging.
Tot het op een dag mis ging, een keer niet op tijd bij een toilet kunnen zijn en aan de hand daarvan in mijn broek gepoept.
Geen last van gehad tot ik naar de middelbare school ging op mijn 12e.
Ik werd gepest omdat ik wat flinker was en een beetje een apart meisje was.
Elke dag was een gevecht met de angst om toch naar school te gaan.
Mijn ouders wilde niet geloven dat er echt iets aan de hand was, ze dachten dat ik gewoon niet naar school wou omdat zodra ik thuis was, in mijn veilige en vertrouwde omgeving, alles prima was.
Veel relaties en vriendschappen zijn kapot gegaan hierdoor, mijn zelfvertrouwen is compleet weg en ik weet niet meer wie ik buiten mijn diagnoses ben.
Nu ga ik jullie een beetje vertellen hoe mijn diagnose nou precies werkt.
Zodra ik naar buiten moet gaan, al is het om het vuilnis weg te gooien, krijg ik meteen extreme paniek en hyperventilaties omdat ik zo erg naar het toilet moet en bang ben dat het weer gebeurd.
Ik heb ter loop van de jaren veel dingen hiernaast ontwikkeld zoals,’ Niemand kan bij mij thuis naar het toilet omdat meteen paniek opspeelt.
Ik voel mij heel snel verplicht om in een situatie te blijven.
Ik heb ondertussen een heftige slaapstoornis ontwikkeld en pieker 24/7
Ik heb een geruime tijd van 3 jaar bij een woongroep gewoond die mij moest ondersteunen en terug in de maatschappij zou moeten krijgen, ( obviously is dit hun niet gelukt ) steeds meer vermijding kwam totdat ik niet eens meer de deur open durfde te doen.
Nu ben ik 22 en ik heb een plekje voor mijzelf, maar helaas voelt het nog steeds niet veilig en fijn.
Ik heb heel weinig contact met mensen waardoor ik mij extreem wanhopig en alleen ben gaan voelen.
Wat moet ik doen?
Ik zal maar meteen met de deur in huis vallen.
Ik heb sinds mijn 11e levensjaar een angstoornis ontwikkeld ivm de angst om naar buiten te gaan en dan in mijn broek te poepen.
Dit is mij 1x gebeurd en daarna nooit meer.
Ik had een goed leven, was een blij en vrolijk meisje die met haar vriendinnetjes buiten speelde en naar school ging.
Tot het op een dag mis ging, een keer niet op tijd bij een toilet kunnen zijn en aan de hand daarvan in mijn broek gepoept.
Geen last van gehad tot ik naar de middelbare school ging op mijn 12e.
Ik werd gepest omdat ik wat flinker was en een beetje een apart meisje was.
Elke dag was een gevecht met de angst om toch naar school te gaan.
Mijn ouders wilde niet geloven dat er echt iets aan de hand was, ze dachten dat ik gewoon niet naar school wou omdat zodra ik thuis was, in mijn veilige en vertrouwde omgeving, alles prima was.
Veel relaties en vriendschappen zijn kapot gegaan hierdoor, mijn zelfvertrouwen is compleet weg en ik weet niet meer wie ik buiten mijn diagnoses ben.
Nu ga ik jullie een beetje vertellen hoe mijn diagnose nou precies werkt.
Zodra ik naar buiten moet gaan, al is het om het vuilnis weg te gooien, krijg ik meteen extreme paniek en hyperventilaties omdat ik zo erg naar het toilet moet en bang ben dat het weer gebeurd.
Ik heb ter loop van de jaren veel dingen hiernaast ontwikkeld zoals,’ Niemand kan bij mij thuis naar het toilet omdat meteen paniek opspeelt.
Ik voel mij heel snel verplicht om in een situatie te blijven.
Ik heb ondertussen een heftige slaapstoornis ontwikkeld en pieker 24/7
Ik heb een geruime tijd van 3 jaar bij een woongroep gewoond die mij moest ondersteunen en terug in de maatschappij zou moeten krijgen, ( obviously is dit hun niet gelukt ) steeds meer vermijding kwam totdat ik niet eens meer de deur open durfde te doen.
Nu ben ik 22 en ik heb een plekje voor mijzelf, maar helaas voelt het nog steeds niet veilig en fijn.
Ik heb heel weinig contact met mensen waardoor ik mij extreem wanhopig en alleen ben gaan voelen.
Wat moet ik doen?
Rachelle
> 2 jaar geleden