Geen idee of hier nog veel mensen actief zijn. Maar ik schrijf toch even van me af.
Ik ben momenteel 34 jaar oud en mama van twee kids. Ik heb een heel fijn huwelijk.
Sinds mijn jeugd kamp ik al met een angststoornis en vooral hypochondrie.
Het gaat met ups en downs. Al jaren zit ik aan de medicatie (citalopram) om de scherpe randjes er vanaf te halen.
Vorige week bij de huisarts geweest voor een klacht die blijft aanhouden. Het is niks. Mijn huisarts weet heel goed hoe ze met mij als hypochonder moet omgaan. En ik was gerustgesteld. Maar helaas maar voor een paar dagen. Daarna begin ik weer te piekeren.
Er is niemand die me volledig gerust kan stellen.
En het feit dat ik denk oke het is niks ernstigs is niet voldoende. Maar ik blijf het voelen en dat is een obsessie.
En soms is het weg; als ik sport, er niet aan denk of afgeleid ben door in de tuin te werken of met mn kids te spelen. Dus dat probeer ik dan ook zo veel mogelijk te doen.
Maar het blijft door mn hoofd spoken op momemten van rust of wanneer er ruimte is om te piekeren.
In juli start mijn therapie weer. Ik weet alles van de therapieën. Ik moet het alleen weer gaan voelen en toepassen.
Die hyperfocus is verschrikkelijk! Ik voel ieder rimpeltje of bultje of krampje. En zodra ik er de focus op heb, word het alleen maar erger. Het houdt niet op. Hoe gaan anderen hiermee om?
Het kost me zoveel energie.
Ik ben momenteel 34 jaar oud en mama van twee kids. Ik heb een heel fijn huwelijk.
Sinds mijn jeugd kamp ik al met een angststoornis en vooral hypochondrie.
Het gaat met ups en downs. Al jaren zit ik aan de medicatie (citalopram) om de scherpe randjes er vanaf te halen.
Vorige week bij de huisarts geweest voor een klacht die blijft aanhouden. Het is niks. Mijn huisarts weet heel goed hoe ze met mij als hypochonder moet omgaan. En ik was gerustgesteld. Maar helaas maar voor een paar dagen. Daarna begin ik weer te piekeren.
Er is niemand die me volledig gerust kan stellen.
En het feit dat ik denk oke het is niks ernstigs is niet voldoende. Maar ik blijf het voelen en dat is een obsessie.
En soms is het weg; als ik sport, er niet aan denk of afgeleid ben door in de tuin te werken of met mn kids te spelen. Dus dat probeer ik dan ook zo veel mogelijk te doen.
Maar het blijft door mn hoofd spoken op momemten van rust of wanneer er ruimte is om te piekeren.
In juli start mijn therapie weer. Ik weet alles van de therapieën. Ik moet het alleen weer gaan voelen en toepassen.
Die hyperfocus is verschrikkelijk! Ik voel ieder rimpeltje of bultje of krampje. En zodra ik er de focus op heb, word het alleen maar erger. Het houdt niet op. Hoe gaan anderen hiermee om?
Het kost me zoveel energie.
Anoniem 1989
> 2 jaar geleden