Hoi, allereerst bedankt om te lezen. Door jeugd trauma lijd ik aan verlatingsangst. Hoe hard ik er ook tegen vecht, heb continu pijn.
Als een goede vriend, met wie ik bijv. dagelijks contact heb veel lol, ineens een week stil is, dan voel ik me verlaten. Ik denk dan : Hij ( kan ook zij) denkt niet meer aan me, dus ik ben niet belangrijk.
of waarom is zelfs 1 appje te veel, ben ik dan zo onbelangrijk.
Ik snap niet waarom goede vrienden dagelang stil kunnen zijn, maar nog steeds je vriend zijn.
Ik check dan 100 keer mijn berichten, is hij online geweest? Oh zijn mijn apps gelezen. Ik voel pijn, enorme pijn. Leegte. Woede, hele erge woede....want.....hoe durft hij, mij 4 dagen lang niet te appe. Iedereen heeft toch wel even 5 min de tijd om te appe, al is het maar 1 appje.
Ik voel zoveel pijn dat ik niets meer wil en kan, voel verdriet. Kan wel janken,
Ik heb het inmiddels naar de buitenwereld onder controle. Ik stuur dus geen boze appjes , maar hou het bij mezelf. Ik zit de pijn uit, ik check en wacht dagenlang, met pijn en buikpijn, op de persoon mij weer appt.
Maar soms gebeurd het weleens dat die goede vriend toch niet zo goed was, en het contact veelal van mij komt, dat kan gebeuren, dan moet ik eigen beslissen er mee te stoppen. Maar dat kan ik niet. Eenmaal als ik iemand leuk en lief vind, dan wil ik die persoon niet meer kwijt. Ook al is het trekken aan een doodpaard, ook al is er weinig intiatief, ook al zegt die ander 4x af, ook al worden mijn grenzen overlopen.....die persoon dumpen kan ik niet, het is een groter geheel van mij.. Ik blijf er achteraan huppelen. en 100 checken.
ik zoek soms afleiding, maar dat moet dan weer iemand zijn die ik leuk vind, die mij aandacht geeft, dan heb ik even afleiding, maar zodra alles even stil valt, dan heb ik pijn.
wie herkent dit?
Ik ben als kind door mijn ouderws verwaarsloosd, uit huis gedaan en kreeg niet altijd bezoek, werd vaak aan lot overgelaten. ik was niet belangrijk.
Ik snap mijn pijn, ik snap alles, alleen de pijn gaat niet weg.
dank je wel
Als een goede vriend, met wie ik bijv. dagelijks contact heb veel lol, ineens een week stil is, dan voel ik me verlaten. Ik denk dan : Hij ( kan ook zij) denkt niet meer aan me, dus ik ben niet belangrijk.
of waarom is zelfs 1 appje te veel, ben ik dan zo onbelangrijk.
Ik snap niet waarom goede vrienden dagelang stil kunnen zijn, maar nog steeds je vriend zijn.
Ik check dan 100 keer mijn berichten, is hij online geweest? Oh zijn mijn apps gelezen. Ik voel pijn, enorme pijn. Leegte. Woede, hele erge woede....want.....hoe durft hij, mij 4 dagen lang niet te appe. Iedereen heeft toch wel even 5 min de tijd om te appe, al is het maar 1 appje.
Ik voel zoveel pijn dat ik niets meer wil en kan, voel verdriet. Kan wel janken,
Ik heb het inmiddels naar de buitenwereld onder controle. Ik stuur dus geen boze appjes , maar hou het bij mezelf. Ik zit de pijn uit, ik check en wacht dagenlang, met pijn en buikpijn, op de persoon mij weer appt.
Maar soms gebeurd het weleens dat die goede vriend toch niet zo goed was, en het contact veelal van mij komt, dat kan gebeuren, dan moet ik eigen beslissen er mee te stoppen. Maar dat kan ik niet. Eenmaal als ik iemand leuk en lief vind, dan wil ik die persoon niet meer kwijt. Ook al is het trekken aan een doodpaard, ook al is er weinig intiatief, ook al zegt die ander 4x af, ook al worden mijn grenzen overlopen.....die persoon dumpen kan ik niet, het is een groter geheel van mij.. Ik blijf er achteraan huppelen. en 100 checken.
ik zoek soms afleiding, maar dat moet dan weer iemand zijn die ik leuk vind, die mij aandacht geeft, dan heb ik even afleiding, maar zodra alles even stil valt, dan heb ik pijn.
wie herkent dit?
Ik ben als kind door mijn ouderws verwaarsloosd, uit huis gedaan en kreeg niet altijd bezoek, werd vaak aan lot overgelaten. ik was niet belangrijk.
Ik snap mijn pijn, ik snap alles, alleen de pijn gaat niet weg.
dank je wel
JV
> 2 jaar geleden