Lieve Lotgenoten, ten eerste wil ik zeggen hoe moedig het is om de stap te nemen om hier op het platform dingen te delen die waarschijnlijk maar weinig mensen van je weten. Dank jullie wel voor het delen.
Ik zelf wil graag ook mijn verhaal delen:
Door een onveilige kindertijd heb ik allerlei psychische aandoeningen ontwikkeld maar waar ik het meeste last van heb zijn angsten. De meest voorkomende is de sociale fobie ik ga mensen het liefst helemaal uit de weg maar soms kom ik er niet onderuit. Door wat ik als kind heb moeten meemaken ben ik als het ware alle vertrouwen in de mens verloren. Hoe graag ik ook wil hoe hard ik ook mijn best doe het lukt mij gewoon niet om dingen aan te gaan of af te ronden (haak snel af) door dat de angst te heftig wordt. Ik heb het er zeg maar niet voor over dat het mij zoveel kost en dat ik er letterlijk ziek van wordt.
Ik weet niet beter dat ik dit heb als kind opgroeien in een onveilige omgeving is de angst gegeneraliseerd en life time.
Ik heb alle therapieën gevolgd alles geprobeerd om er beter en sterker uit te komen. In dit geval ben ik ook behoorlijk het vertrouwen in de hulpverlening kwijtgeraakt maar nog erger in mijn familie, zij hebben nooit interesse naar mij getoond omdat ik zeg maar het zwarte schaap van de familie ben.
Door mijn opvoeding heb ik allerlei psychische stoornissen ontwikkeld waaronder compulsieve obsessieve dwang in combinatie met een paniekstoornis. Mijn narcistische moeder begon mij te gaslighten vanaf heel jong mijn vader was er niet en alleen maar agressief hoi heeft mij op een dag naar mijn keel gevlogen mijn keel dicht geknepen en schreeuwde ik vermoord je je verpest heel je moeders leven ik moet een jaar of 9 zijn geweest. Heel veel dingen weet ik niet meer omdat ik veel dissocieerde. Toen ik een jaar of 15 was kwamen er opeens opdringerige gedachten met de paniek aanvallen ik dacht dat ik compleet gek werd. Dit heb ik tot ongeveer mijn 23e volgehouden toen kon ik niet meer en ben ik bij het riag beland en werd doorverwezen naar een gedragskliniek waar ik 6 maanden intern ben opgenomen. Ik moest nieuw gedrag aanleren omdat ik dit nooit had geleerd. Mijn familie heeft hierover nooit een woord met mij gerept tot op heden nooit iets gevraagd. Ik heb na jaren besloten het contact te verbreken. Ik heb nooit mijn school af kunnen maken omdat ik aan het overleven was ipv van leven. Ik heb talloze baantjes gehad maar door de angst het nooit vol hield.
Uiteindelijk was ik alles zo zat dat ik naar Griekenland ben gegaan om daar zwerfdieren te helpen voornamelijk katten. Dit ging wel goed ondanks het enorme dierenleed. Ik heb daar een castratie sterilisatie project opgezet en talloze dieren geholpen. Ondanks mijn angsten fobieën etc, waarschijnlijk hielp het ook omdat ik daar niemand kende.
Nu ben ik 3 jaar terug in NL waar de angsten weer de kop opsteken. Ben zo moe van alles ik leef voor mijn katjes die ik heb meegenomen. De intense pijn om alles altijd alleen te hebben gedaan wordt zeg maar normaal op mijn familie hoef ik niet te rekenen die hebben mij zoveel verdriet gedaan hier komt het allemaal vandaan, ik was verdomme een kind.
Ik zelf wil graag ook mijn verhaal delen:
Door een onveilige kindertijd heb ik allerlei psychische aandoeningen ontwikkeld maar waar ik het meeste last van heb zijn angsten. De meest voorkomende is de sociale fobie ik ga mensen het liefst helemaal uit de weg maar soms kom ik er niet onderuit. Door wat ik als kind heb moeten meemaken ben ik als het ware alle vertrouwen in de mens verloren. Hoe graag ik ook wil hoe hard ik ook mijn best doe het lukt mij gewoon niet om dingen aan te gaan of af te ronden (haak snel af) door dat de angst te heftig wordt. Ik heb het er zeg maar niet voor over dat het mij zoveel kost en dat ik er letterlijk ziek van wordt.
Ik weet niet beter dat ik dit heb als kind opgroeien in een onveilige omgeving is de angst gegeneraliseerd en life time.
Ik heb alle therapieën gevolgd alles geprobeerd om er beter en sterker uit te komen. In dit geval ben ik ook behoorlijk het vertrouwen in de hulpverlening kwijtgeraakt maar nog erger in mijn familie, zij hebben nooit interesse naar mij getoond omdat ik zeg maar het zwarte schaap van de familie ben.
Door mijn opvoeding heb ik allerlei psychische stoornissen ontwikkeld waaronder compulsieve obsessieve dwang in combinatie met een paniekstoornis. Mijn narcistische moeder begon mij te gaslighten vanaf heel jong mijn vader was er niet en alleen maar agressief hoi heeft mij op een dag naar mijn keel gevlogen mijn keel dicht geknepen en schreeuwde ik vermoord je je verpest heel je moeders leven ik moet een jaar of 9 zijn geweest. Heel veel dingen weet ik niet meer omdat ik veel dissocieerde. Toen ik een jaar of 15 was kwamen er opeens opdringerige gedachten met de paniek aanvallen ik dacht dat ik compleet gek werd. Dit heb ik tot ongeveer mijn 23e volgehouden toen kon ik niet meer en ben ik bij het riag beland en werd doorverwezen naar een gedragskliniek waar ik 6 maanden intern ben opgenomen. Ik moest nieuw gedrag aanleren omdat ik dit nooit had geleerd. Mijn familie heeft hierover nooit een woord met mij gerept tot op heden nooit iets gevraagd. Ik heb na jaren besloten het contact te verbreken. Ik heb nooit mijn school af kunnen maken omdat ik aan het overleven was ipv van leven. Ik heb talloze baantjes gehad maar door de angst het nooit vol hield.
Uiteindelijk was ik alles zo zat dat ik naar Griekenland ben gegaan om daar zwerfdieren te helpen voornamelijk katten. Dit ging wel goed ondanks het enorme dierenleed. Ik heb daar een castratie sterilisatie project opgezet en talloze dieren geholpen. Ondanks mijn angsten fobieën etc, waarschijnlijk hielp het ook omdat ik daar niemand kende.
Nu ben ik 3 jaar terug in NL waar de angsten weer de kop opsteken. Ben zo moe van alles ik leef voor mijn katjes die ik heb meegenomen. De intense pijn om alles altijd alleen te hebben gedaan wordt zeg maar normaal op mijn familie hoef ik niet te rekenen die hebben mij zoveel verdriet gedaan hier komt het allemaal vandaan, ik was verdomme een kind.
Anoniem
30-01-2025