Ziekteangst die mijn leven beheerst
Ik ben 25 jaar en sinds een half jaar bang voor alle ziektes met een K. Ik was zwanger van mijn tweede zoontje en was onzeker en twijfelde over bloedverlies. In het ziekenhuis hebben ze een uitstrijkje gemaakt. Ik moest 2 weken wachten op de uitslag. Ik stond vanaf dag 1 al met 1 voet in het graf. Na een paar dagen kreeg ik mezelf niet meer onder controle de angst nam het over en ik pluisde heel internet af. Ik begon te trillen, paniekaanvallen te krijgen. Ik hoefde geen eten meer. Ik wist het zeker ik ging dood. Ik ben naar de huisarts gegaan ze hebben de crisisdienst voor me gebeld en gestart met medicatie.
Van de medicatie werd ik weer angstig door de zwangerschap, toch begonnen omdat ik niet meer voor mijn andere zoontje kon zorgen. De artsen zeiden dat stress erger was als het medicijn voor mijn ongeboren kind.
Daarna werd het slokdarmkanker, maagkanker 2 keer naar de huisarts geweest. Huisarts verwees me door naar KNO, maar voor die tijd had ik al een gastrocopie in het ziekenhuis.
Gelukkig niets aan de hand.
Op vakantie op ibiza voelde ik een bult op mn rug, weer weken aan kanker gedacht. Bij de huisarts na weken pas) niets aan de hand.
Bleek een athoroomcyste te zijn.
Bevallen van mijn zoontje. Door medicatie 1 procent kans op ademhalingsproblemen. Mijn zoontje huilde niet bij de geboorte, hij had een natte long en een klaplong. Ik durde niet eens te denken dat het met elkaar te maken had. Zal het dan toeval zijn? Want ik had wel een snelle bevalling die het ook kon veroorzaken.
Kortom mn gedachtes maken me helemaal gek. Ik denk altijd dat ik mijn kinderen niet zie opgroeien, ik durf niet voorruit te kijken. Soms durf ik niet eens te denken dat het goed met me gaat. Het maakt me misselijk. Deze ziekte beheerst mijn leven, ik heb een zoontje van 8 weken oud waar ik vollop van moet gaan genieten.
Afgelopen maandag, ik krijg mn broodje niet weg. Ik moest denken daan de KNO afspraak van huisarts, waar ik niet ben geweest omdat ik een gastrocopie heb gehad. Ja hoor keelkanker zit in mijn hoofd. Het zelfde liedje vanaf begin af aan. De ene keer denk ik je hebt deze klachten al meer als 3 jaar af en toe anders was je allang de pijp uit geweest mocht het kanker zijn had ik allang meer klachten gehad dan af en toe een broodje niet weg krijgen. Volgende week vrijdag kan ik pas terrecht. Het is killing.
Sorry voor het lange verhaal maar het lucht op.
Ik ben 25 jaar en sinds een half jaar bang voor alle ziektes met een K. Ik was zwanger van mijn tweede zoontje en was onzeker en twijfelde over bloedverlies. In het ziekenhuis hebben ze een uitstrijkje gemaakt. Ik moest 2 weken wachten op de uitslag. Ik stond vanaf dag 1 al met 1 voet in het graf. Na een paar dagen kreeg ik mezelf niet meer onder controle de angst nam het over en ik pluisde heel internet af. Ik begon te trillen, paniekaanvallen te krijgen. Ik hoefde geen eten meer. Ik wist het zeker ik ging dood. Ik ben naar de huisarts gegaan ze hebben de crisisdienst voor me gebeld en gestart met medicatie.
Van de medicatie werd ik weer angstig door de zwangerschap, toch begonnen omdat ik niet meer voor mijn andere zoontje kon zorgen. De artsen zeiden dat stress erger was als het medicijn voor mijn ongeboren kind.
Daarna werd het slokdarmkanker, maagkanker 2 keer naar de huisarts geweest. Huisarts verwees me door naar KNO, maar voor die tijd had ik al een gastrocopie in het ziekenhuis.
Gelukkig niets aan de hand.
Op vakantie op ibiza voelde ik een bult op mn rug, weer weken aan kanker gedacht. Bij de huisarts na weken pas) niets aan de hand.
Bleek een athoroomcyste te zijn.
Bevallen van mijn zoontje. Door medicatie 1 procent kans op ademhalingsproblemen. Mijn zoontje huilde niet bij de geboorte, hij had een natte long en een klaplong. Ik durde niet eens te denken dat het met elkaar te maken had. Zal het dan toeval zijn? Want ik had wel een snelle bevalling die het ook kon veroorzaken.
Kortom mn gedachtes maken me helemaal gek. Ik denk altijd dat ik mijn kinderen niet zie opgroeien, ik durf niet voorruit te kijken. Soms durf ik niet eens te denken dat het goed met me gaat. Het maakt me misselijk. Deze ziekte beheerst mijn leven, ik heb een zoontje van 8 weken oud waar ik vollop van moet gaan genieten.
Afgelopen maandag, ik krijg mn broodje niet weg. Ik moest denken daan de KNO afspraak van huisarts, waar ik niet ben geweest omdat ik een gastrocopie heb gehad. Ja hoor keelkanker zit in mijn hoofd. Het zelfde liedje vanaf begin af aan. De ene keer denk ik je hebt deze klachten al meer als 3 jaar af en toe anders was je allang de pijp uit geweest mocht het kanker zijn had ik allang meer klachten gehad dan af en toe een broodje niet weg krijgen. Volgende week vrijdag kan ik pas terrecht. Het is killing.
Sorry voor het lange verhaal maar het lucht op.
Sara
> 2 jaar geleden