Derealisatie / bang voor de grote vragen

Nadat ik enkele jaren geleden kampte met dissociatiekkachten, ervaar ik nu regelmatig (of eigenlijk constant) derealisatie. Net als een aantal jaar geleden begon het met wat fysieke klachten vanwege spanning en stress, maar tijdens een avond stappen ging uit het niets de knop om. Ik voelde mij vervreemd van de wereld, alsof ik via foto's naar andere mensen keek, maar niet zelf ook in de ruimte was.

Ik ben naar huis gegaan, waar ik een paniekaanval kreeg kreeg vanwege dit extreem vervreemde gevoel. Een paar dagen later kreeg ik opnieuw een paniekaanval, nadat er uit het niets in mijn hoofd was geslopen dat we nog niet weten hoe het helaal is ontstaan. Door de derealisatie kan de wereld ontzettend nep aanvoelen, en in combinatie met de wetenschap dat we nog heel veel niet weten over ons bestaan, heb ik om dat soort momenten ontzettend veel moeite om te kunnen accepteren dat dit alles wel degelijk echt is.

In het begin dacht ik dat ik gek aan het worden was of een psychose kreeg. Alsof ik wakker moest worden uit een droom, waarna het ineens wel logisch zou zijn waarom wij hier met z'n allen zijn.

Mijn therapeut vertelde mij dat dit waarschijnlijk derealisatie is, wat mij gek genoeg deels gerust heeft gesteld. Ik ben in ieder geval niet m'n verstand verloren.

Maar ik struggle nu wel dagelijks met grote vragen als waarom zijn we hier, hoe is het allemaal begonnen, en dat soort zaken. Op de momenten dat de derealisatie minder erg is, schieten deze gedachten weer in mijn hoofd en begeef ik me zo weer in dat wazige droomwereldje.

Ik denk dat het de kunst is om die cirkel te doorbreken, maar dat is uiteraard makkelijker gezegd dan gedaan. Ik vroeg me af of er mensen zijn die dit herkennen, en eventueel tips hebben om hier mee om te gaan.