Ik heb al mijn hele leven angsten om dood te gaan aan kanker. Mijn vader overleed toen ik 6 was aan een Hersentumor, ik weet dat ik als klein meisje al steken in mijn hoofd voelde en meteen dacht dat ik dit ook had. Heel wat jaren later overleed mijn moeder aan een hartstilstand. Ik was toen 21. Toen ontwikkelde Mijn hypogondrie in een rap tempo. Alles wat ik voelde was kanker. Ik ben een hypogonder die niet naar de dokter durft, bang dat ze iets vinden. Mijn ouders zijn jong overleden, dit gaat mij ook gebeuren enzo enzo.. Mijn angsten namen mijn gedachten constant over, ik kon
nergens meer van genieten. Ik ben toen naar de huisarts geweest en mijn verhaal verteld, doorgestuurd naar een psycholoog. Zij heeft me heel goed geholpen. Inmiddels weet ik dat, als het goed met me gaat, gelukkig ben, de angsten weer komen. Want; het kan niet goed met me gaat...dan gaat t mis.
Kronkel in mijn hoofd. Voor mezelf helpt het volgende, misschien ook fijn voor me de hypogonders,heb ik 2 tot 3 weken ergens last van, ga ik naar de dokter. Ik schrijf in mijn agenda de klacht, probeer het los te laten. Vaak is de klacht na 3 weken over. Dit is zeer helpend voor mij.
Ook heb ik geleerd, als je ziek bent, kanker hebt, wil niet meteen zeggen dat je dood gaat. Niet googlen, als ik me niet kan bedwingen, mag ik op thuisarts kijken, dat is een betrouwbare site gemaakt door huisartsen.
Ik ben er veel minder mee bezig dan jaren geleden (ben nu 38) maar dat stemmetje blijft altijd, soms ver op de achtergrond, maar ineens kan dat stemmetje er weer zijn. En dit is vaak als het erg goed gaat met me, leuke dingen in t verschiet zijn etc. Daar is ie weer..dan vindt ik altijd wel weer iets wat op kanker dan duiden.... dan probeer ik mezelf niet gek te maken, denk aan wat ik uit mijn therapieën geleerd heb, vaak gaat het dan wel weer beter. Ik denk zelf dat ik er nooit geheel vanaf kom, ik kan er inmiddels wel mee leven mijn omgeving weet ervan en ik praat er over als ik weer het stemmetje heb. Dit vindt ik erg fijn, praten verlicht en verzacht en kan ook verhelderend zijn. Net als dit, van me af schrijven.
nergens meer van genieten. Ik ben toen naar de huisarts geweest en mijn verhaal verteld, doorgestuurd naar een psycholoog. Zij heeft me heel goed geholpen. Inmiddels weet ik dat, als het goed met me gaat, gelukkig ben, de angsten weer komen. Want; het kan niet goed met me gaat...dan gaat t mis.
Kronkel in mijn hoofd. Voor mezelf helpt het volgende, misschien ook fijn voor me de hypogonders,heb ik 2 tot 3 weken ergens last van, ga ik naar de dokter. Ik schrijf in mijn agenda de klacht, probeer het los te laten. Vaak is de klacht na 3 weken over. Dit is zeer helpend voor mij.
Ook heb ik geleerd, als je ziek bent, kanker hebt, wil niet meteen zeggen dat je dood gaat. Niet googlen, als ik me niet kan bedwingen, mag ik op thuisarts kijken, dat is een betrouwbare site gemaakt door huisartsen.
Ik ben er veel minder mee bezig dan jaren geleden (ben nu 38) maar dat stemmetje blijft altijd, soms ver op de achtergrond, maar ineens kan dat stemmetje er weer zijn. En dit is vaak als het erg goed gaat met me, leuke dingen in t verschiet zijn etc. Daar is ie weer..dan vindt ik altijd wel weer iets wat op kanker dan duiden.... dan probeer ik mezelf niet gek te maken, denk aan wat ik uit mijn therapieën geleerd heb, vaak gaat het dan wel weer beter. Ik denk zelf dat ik er nooit geheel vanaf kom, ik kan er inmiddels wel mee leven mijn omgeving weet ervan en ik praat er over als ik weer het stemmetje heb. Dit vindt ik erg fijn, praten verlicht en verzacht en kan ook verhelderend zijn. Net als dit, van me af schrijven.
Anne-Marie
21-02-2024