Hoi, ik herken je verhaal helaas ook. Ik ben 35 jaar, en heb voor de buitenkant alles op orde een leuke partner en twee lieve kinderen. Maar door mijn sociale angst, die door de jaren heen steeds een beetje erger lijkt te worden, kan ik steeds minder genieten van het leven en ik lijk me zelf er steeds meer in te verliezen. Ik kijk met weemoed terug naar mijn middelbare schooltijd, toen ik nog minder onzeker was en spontaan kon zijn en lachen met anderen. Achteraf waren er toen misschien ook wel kleine voortekenen, zo vond ik het bijv. heel spannend om de tandarts te bellen om een afspraak te maken of dat soort dingen. Tegenwoordig voel ik me zelden meer op mijn gemak en ben continue bang voor wat anderen van me zullen vinden. Dit brengt mezelf in een negatieve gedachtenspiraal waar ik niet meer uit kom. Doordat ik zo nerveus ben ga ik soms ook onhandige uitspraken doen waardoor het me weer bevestigt in zie je ik kan dit niet. Ik ben van nature een doorzetter en positief ingesteld mens en dat maakt dat ik er tegen blijf vechten en me steeds weer probeer moed in te praten. Ik probeer me zo min mogelijk af te melden voor feestjes, etentjes ed. (wat tegelijkertijd ook weer te maken heeft met een sociaal verwachtingspatroon waar je aan meent te moeten voldoen). Dit kost wel bakken met energie en wat nieuw is, is dat ik me de laatste tijd steeds vaker uitgeblust of een beetje depri erbij voel. Ik heb er eigenlijk weinig vertrouwen in dat een psycholoog of andere behandeling mij hier ooit uit zal kunnen helpen omdat het waarschijnlijk al zo'n tijdje in me zit geworteld. Dus heel veel sterkte ook voor jullie allemaal, helaas weten we van elkaar hoe het is als het zo werkt in je hoofd en dat je continue op je hoede bent. Als iemand nog goede tips heeft dan hoor ik die heel graag.
Anonima
06-02-2024