Ik heb al zo'n 10j een angststoornis en hypochondrie. Angst voor de angst, angst voor het leven, angst voor ziektes, ... ik probeer het mijn leven niet te laten beheersen maar eerlijk? Het doet het wel. Hoewel ik hulp krijg van een psychologe en medicatie neem, blijft het gevoel steeds sluimeren tot het ineens tot een uitbarsting komt. Rationeel weet ik dat het niets is, maar toch.. wat als het dat wel is? Ik ben enkele jaren geleden op spoed opgenomen met een galcrisis. De dokter zei toen dat ik enorm veel geluk heb gehad. Of ik de symptomen dan niet had gevoeld? Dat blijft door m'n hoofd spoken.. ik had namelijk wel symptomen, maar doordat ik al jaren prikkelbare darmsyndroom heb, weet ik het daaraan. En de zorgprofessionals met mij. Dus.. wanneer weet ik of ik écht een crisis heb en wanneer zit het in mn hoofd? Hartkloppingen, darmproblemen, misselijkheid, hyperventilatie, overgeven.. elke dag is het wel iets. Mijn genetische kaarten zijn niet goed. Borstkanker id familie, hersentumor, darmkanker, parkinson, ... ook dat maakt deel uit van de dagelijkse beslommeringen. In plaats van voluit te leven en me pas zorgen te maken over dingen die op mijn pad komen wnr ze er echt zijn, leef ik in angst voor de angst en voor wat er misschien kan gebeuren. Zo fucking vermoeiend..
Carmen
08-05-2024