Ik ben die angsten zo zat

Hoi, zo herkenbaar. Als ik iets voel of heb (zoals nu darmklachten) dan denk ik het ergste. Ik ben ook een hypogonder. Ik slik antidepressiva en ga binnenkort weer naar de psycholoog. Het heeft me in het verleden geholpen, de psycholoog. Ik moet weer leren om die angsten te hanteren. Ik word zenuwachtig wakker, stomme gedachten hé. Ik moet weer leren dat alles wat ik voel niet gelijk iets ernstigs is

Zo herkenbaar, hier nog een hypochonder, ik heb ook baat bij antidepressiva Paroxitine.
Misschien ook wat voor jou Fly?

Hi Fly,

Ik ben 35 en herken je verhaal heel erg. Ik heb vergelijkbare angsten en controleer op dezelfde manier. Probleem is dat je dan natuurlijk altijd wel 'iets' vindt. En zo blijf je aan de gang en is er altijd de angst. Inmiddels beheerst het mijn leven behoorlijk. Hoe gaat het nu met je? Volg je therapie ervoor? Ik ben net gestart met therapie en hoop erg dat het helpt. Het helpt mij in ieder geval om me minder alleen te voelen hierin door jouw verhaal te lezen van een leeftijdsgenootje :). Sterkte met alles, you got this!!

Ik herken mij 100% in jouw verhaal,
Zo opgelucht de huisarts verlaten maar vervolgens nog geen week later weer iets voelen/zien en dan begint het hele cirkeltje weer….
Vaak ook dat de huisarts zegt er is niks maar dan toch dat twijfelen of de huisarts het wel goed heeft.
ik heb er inmiddels therapie voor gehad en dir ging tijden goed maar helaas weer deels teruggevallen…
Ik kan gewoon niet accepteren dat die rot hypochondrie nooit meer weg gaat.

Het liefst zou ik willen dat artsen waren die gespecialiseerd met angst waren vooral met kanker.Zodat je niet het gevoeld krijg dat je een laastige patient ben .Een de mogelijkheid hadden om snel te handelen .Ik weet dat moelijk is .Maar het leven van met angst is ook vreselijk moelijk

Ja een vriendin van mij verwoordde het laatst ook wel van angst is eigenlijk de ergste en moeilijkste emotie om te voelen. Dacht ja je hebt gelijk. Het leven in continu angst is gewoon kak.

Zeer herkenbaar; dat de focus steeds weer op iets anders/nieuws komt te liggen. Ik heb sinds een aantal weken last van hypochondrie (zelfdiagnose overigens). Ik weet vrijwel zeker dat het (onschuldige) stressklachten zijn, maar het is zo ingewikkeld om jezelf daar steeds weer van te overtuigen. In plaats daarvan denk ik bij ieder steekje of een te snelle hartslag (in rust) dat het mis is. Vaak in de overtuiging dat ik niet lang meer te leven heb. Vooral ook voor mijn vrouw is het heel lastig. Morgen heb ik weer eens een medisch onderzoek (hart en longen). Daar komt waarschijnlijk uit dat ik gezond ben, en ben ik weer even gerustgesteld. Maar daarna volgt er wel weer iets anders (waarschijnlijk mijn hoofd). Het feit dat de focus telkens op iets anders ligt zegt mij dat het puur stress is, maar je wilt die absolute zekerheid... continu. Alsof er iemand de hele tijd met je meeloopt en zegt bij elke steek oid zegt: 'Het is oke, dit is normaal bij je staat van zijn. Het komt goed'. En helaas kan ik die iemand nu nog niet zelf zijn. Fijn dat dit forum er is. Je leest niet alleen verhalen van lotgenoten, maar kunt ook je eigen verhaal eens kwijt. Dapper dat jullie dit delen. Blijf dat vooral ook doen, het kan iemands dag net even wat dragelijker maken. Bedankt!