Ik ben 52 en ik heb last van verlatingsangst. Zo ver als ik me herinner en ik kan terugblikken in mijn verleden ben ik eigenlijk nooit echt alleen geweest. In mijn jeugd was er uiteraard mijn moeder aan wie ik me optrok maar op school liep ik bijna altijd alleen. Ik paste helemaal niet in grote(re) groepen. Thuis had ik wel mijn overbuurjongen die heel graag met mij speelde.
Ik vond het heel moeilijk om me te binden aan anderen. Het maakte me vreselijk bang omdat ik niet wist of ik wel aanvaard zou worden, of ik het wel waard was. Daarom bleef ik ook liever alleen, ik had immers steeds mijn moeder om op terug te vallen.
Als puber leerde ik algauw het ander geslacht kennen en ik merkte dat het seksuele een belangrijke rol kon spelen in het binden aan anderen. Ik experimenteerde en voelde dat ik heel gemakkelijk jongens aan me kon laten hechten met seks.
Een echt contact was er eigenlijk nooit want ik zorgde zelf wel voor een soort afstand, meer zelfs omdat ik eigenlijk niet echt weet hoe ik met iemand moet omgaan zonder seks. Een echte binding boezemde me ook angst in omdat ik niet in de steek wilde gelaten worden. Tegelijk wilde ik toch wel iemand om me aan te binden omdat ik mentaal niet alleen kon zijn. De relatie maakte ik ook steevast tijdig uit om niet verlaten te worden.
Ook met vriendinnen heb ik altijd al een speciale vorm van omgang gehad. Ze betekenden voor mij alles. Vaak 'gebruikte' ik hen om mezelf te beschermen in mijn onzekerheid. Ik plakte me als het ware aan hen vast. Nochtans kwam ik overal heel zelfzeker over. Sommige van mijn vriendinnen ontgroeiden me en daar had ik het dan verschrikkelijk moeilijk mee.
In elk geval wil ik de controle over een relatie, vooral dan bij mijn relaties tot mannen. Als een man initiatief neemt, krijgt hij bij mij nooit een kans. Die weer ik meteen af met volgende redenen: 'Zet je zinnen niet op mij' 'Ik wil helemaal geen relatie' ‘Ik ben nog niet klaar voor een nieuwe relatie’ ...
De controle moet dus geheel bij mij liggen anders lukt het me niet om iets te beginnen. Als ik de controle heb, dan voel ik me goed. Dan lijkt het alsof ik echt iets heb gepresteerd en ik waardevol ben en de moeite waard om geliefd te worden.
Als ik de controle niet heb, ontstaat bij mij een ongeloof. Iemand die zomaar omwille van mezelf een relatie met mij wil. Dat kan ik niet geloven.
Als er iets fout loopt binnen mijn relatie dan ben ik behoorlijk van slag. Dan komt de verlatingsangst mijn leven behoorlijk verstoren. Ik zal er dan ook alles aan doen om me terug te binden. Als het niet lukt, dan weet ik niet wat te doen. Want de pijn en angst zijn echt wel reëel en dan komen zelfs zelfmoordgedachten bovendrijven.
Uiteindelijk kom ik ook heel boos op die persoon. Ik probeer in mijn hoofd de dingen zo te regelen dat ik me in die ander zijn plaats probeer te stellen. Het lukt me steeds wel om alles te begrijpen maar als het kind in me wakker schiet dat graag geliefd wil worden, lukt niets meer. De toestand kan me maanden in beslag nemen.
Als ik me echt heb gehecht en alles lukt naar behoren, wordt het toch ook weer moeilijk. Wat als er iets foutloopt? Wat als het goed gaat? Is het wel mogelijk dat iemand me echt wel mag? Hoe moet ik me verder bewijzen dat ik het waard ben?
Dat is pas de lastige kant van mijn leven. Want hoe vraag je die constante bevestiging? Hoe weet je het zonder te vragen dat het wel ok is? Dat is nooit evident.
Daarom neem ik gelijk een afstand van de persoon waar ik me kost wat kost aan hecht. Een verschrikkelijk lastig parket maar het lijkt alsof het niet anders kan. Ik ben als kind een speelbal geweest van mijn eigen emoties wisselend tussen de liefde van mijn moeder en de onmacht om gevoelens te uiten door mijn vader.
Nooit heb ik het gevoel gehad dat ik het waard was om geboren te worden hoe mijn moeder ook haar best deed. Mijn vader heeft altijd alles ontkracht. Daarom kamp ik nu met verlatingsangst maar eveneens met bindingsangst.
Nochtans heb ik een grote nood aan liefde. Vaak durf ik ze niet aan omdat ik bang ben dat ik de liefde niet zal kunnen geven maar ook omdat ik diezelfde liefde weer zal kwijtraken. Vaak kies ik ook mannen waar ik al zeker van ben dat ik ze sowieso zal kwijtraken of nooit echt zal hebben. Dat geeft me een veilig gevoel, hoe raar dit ook mag klinken. Een lastig leven. Overleven …