Als ik iedereen’s verhalen lees herken ik heel veel: Wat als mijn vriend iemand anders aantrekkelijker vind? Wat als hij iemand ontmoet en dan inziet dat hij nooit echt verliefd op me is geweest? En de overtuiging dat hij me ieder moment kan verlaten.
Wat bij mij een grote rol speelt in mn verlatingsangst is hele heftige woede. Het begint met iets kleins als trigger en dan schiet ik in mijn angst. Ik zie dan allemaal doem scenario’s voor me en heb gedachten die die angst voeden, waardoor het groter en groter wordt. Ik krijg er buikpijn van dit op te schrijven. Voor mij voelt het dan alsof ik een kat in het nauw ben, alsof ik met man en macht mezelf moet beschermen en ik voel me zó bedreigd in mijn zijn dat ik woedend word. Als een soort “overlevingsmechanisme” voelt het.
In mijn aard ben ik geen boos persoon, dus dit komt voor mij echt uit het niets. En het is niks voor mij om tegen hem te schreeuwen, dingen zo on-constructief te verwijten, en agressieve neigingen te voelen.
Ik voel me in zo’n aanval echt een heel ander persoon en heb mezelf niet in de hand. Op een gegeven moment in mn woede breek ik in een paniek aanval uit en kort daarna ben ik weer mezelf en voel ik me zo schuldig en schaam ik me zo voor mijn aanval. Mijn vriend herkent dat ik mezelf niet ben en vind het dan heel fijn dat de “echte ik” weer terug is. Hij steunt me onvoorwaardelijk. Buiten deze aanvallen om, hebben we een hele fijne relatie en zijn we dol op elkaar.
Mijn vriend is in het begin wel onhandig geweest met opmerkingen over meisjes naar mij, en soortgelijke dingen, maar niks groots. Ik ga al ruim een jaar naar een psycholoog maar geen succes. Ik was toen dit begon zwaar depressief, maar zit nu goed in mn vel. En heb het nu minder vaak, maar het is er wel nog.
Herkent iemand dit? En hoe moet ik hier in hemelsnaam mee omgaan? Ik voel me er heel alleen in. En ik wil echt niet dat mijn vriend nog langer de dupe van mij is.
Wat bij mij een grote rol speelt in mn verlatingsangst is hele heftige woede. Het begint met iets kleins als trigger en dan schiet ik in mijn angst. Ik zie dan allemaal doem scenario’s voor me en heb gedachten die die angst voeden, waardoor het groter en groter wordt. Ik krijg er buikpijn van dit op te schrijven. Voor mij voelt het dan alsof ik een kat in het nauw ben, alsof ik met man en macht mezelf moet beschermen en ik voel me zó bedreigd in mijn zijn dat ik woedend word. Als een soort “overlevingsmechanisme” voelt het.
In mijn aard ben ik geen boos persoon, dus dit komt voor mij echt uit het niets. En het is niks voor mij om tegen hem te schreeuwen, dingen zo on-constructief te verwijten, en agressieve neigingen te voelen.
Ik voel me in zo’n aanval echt een heel ander persoon en heb mezelf niet in de hand. Op een gegeven moment in mn woede breek ik in een paniek aanval uit en kort daarna ben ik weer mezelf en voel ik me zo schuldig en schaam ik me zo voor mijn aanval. Mijn vriend herkent dat ik mezelf niet ben en vind het dan heel fijn dat de “echte ik” weer terug is. Hij steunt me onvoorwaardelijk. Buiten deze aanvallen om, hebben we een hele fijne relatie en zijn we dol op elkaar.
Mijn vriend is in het begin wel onhandig geweest met opmerkingen over meisjes naar mij, en soortgelijke dingen, maar niks groots. Ik ga al ruim een jaar naar een psycholoog maar geen succes. Ik was toen dit begon zwaar depressief, maar zit nu goed in mn vel. En heb het nu minder vaak, maar het is er wel nog.
Herkent iemand dit? En hoe moet ik hier in hemelsnaam mee omgaan? Ik voel me er heel alleen in. En ik wil echt niet dat mijn vriend nog langer de dupe van mij is.
Anoniem
> 2 jaar geleden